چکیده:
در عصر رسول خدا, رهبری و امامت امری آسمانی بود که خداوند میبایست تکلیف آن را معین کند، اما پس از وفات ایشان ، عده ای از مسلمانان با انکار نصّ و نصب الهی، ایـن امـر آسمانی را به مسئله ای زمینی تنزل داده و راه هـایی، از جملـه بیـت مـردم بـا خلیفـه را بـرای مشروعیت بخشی خلافت ، مطرح نمودند. با این مبنا نیز بیعت با امیر مومنان علی{، مردمی – ترین ، پرشورترین و شفاف ترین بیعتی بود که در طول تاریخ اسـلام بـه وقـوع پیوسـته اسـت .
برخی از دروغ پردازان تاریخ (همچون سیف بن عمر) به منظور حفظ حیثیـت کسـانی کـه بعـدا بیعت خود را نقض کردند و در برابر علی{ به جنگ برخاستند، سعی کردند تاریخ را تحریف کننــد و دربــاره اصــل بیعــت و چگــونگی آن، خــلاف مشــهور ســخن بگوینــد. ویلفــرد مادلونگ (مستشرق آلمانی) هرچند به رعایت انصاف و اتخاذ مواضع بیطرفانه مشهور است ، اما در کتاب «جانشینی حضرت محمد,» با استناد به همان منابع ضعیف ، تحلیل های نادرسـت ارائه داده و دراین باره دچار خطا شده است
او بیعت مردم با امـام علـی{ را مـبهم و بیعـت برخی از اصحاب برجسته را اجباری تلقی نموده است و ریشه جنگ های سه گانه (جمل ، صـفین و نهروان ) را با جریان بیعت پیوند میدهد. در این مقاله، دیدگاه مادلونگ دربـارة اصـل بیعـت ، چگونگی آن و ریشه جنگ های سه گانه در عصر حکومت علی{ نقد و ارزیابی میشود.
جهت دریافت متن کامل مقاله اینجا را کلیک کنید:
ثبت دیدگاه