این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی نشان می‌دهد علامه مجلسی به پیروی از دانشوران حدیث محورِ پیش از خود،

روایات را براساس قراین کتاب شناسانه و به شیوه تحلیل فهرستی، اعتبارسنجی می‌کرده و در بیشتر موارد، قراین متنی را بر قراین سندی، بیشتر ارج می‌نهاده است.