آیا آگاهی ائمه اطهار از کردار انسان ها، موجب شرک است؟

پرسش:

آیا آگاهی ائمه اطهار از کردار انسان ها، موجب شرک است؟

برخی می گویند: «یکی از صفات خداوند شنیدن سخنان و دیدن کردار انسانها بدون وسیله و آلت است و اگر بگوئیم امامان هم از سخنان و کردار انسانها آگاهی دارند لازمه‏اش این است که با خداوند در آن صفت شریک باشند و این مستلزم شرک است». این حرف گزاف که عموما از ناحیه وهابیت صادر می شود، پاسخ های فراوانی دارد که بخشی از آن در این وجیزه گرد آمده است.

پاسخ:

اوّلاً: مردگان در عالم برزخ در قالب مثالی بوده و ابزار شنیدن و یا سخن گفتن آنان با ابزار مثالی است.

ثانیاً: شرک زمانی معنا پیدا می‏کند که موجودی از قدرتی در عرض قدرت خداوند برخوردار باشد. و قدرتی در عرض قدرت خداوند داشتنی لازمه ‏اش داشتن وجودی در عرض وجود خداوند متعال است و طبق براهین توحید در عرضی او وجودی نیست.

ثالثاً: آنچه از ناحیه خدای متعال به بنده‏اش عطا می‏شود. وابستگی محض به قدرت خداوند دارد. بنابراین کسی که چنین قدرتی از ناحیه خداوند پیدا کند باز هم عبد او است و بنده فرمانبردار.

بالاتر از دیدن و شنیدن، مقام خلق کردن است که خداوند با اذن خودش به عبد مطیع خود، حضرت عیسی‏«علیه السلام» عطا کرد. چنانچه ایشان به اذن خداوند با دستان خودشان گِلی را به صورت پرنده‏ای جاندار خلق می‏کردند، و از راز پنهان مردم و آنچه در خانه ‏هایشان می‏ خورند یا ذخیره می‏ کنند خبر می‏داد. پس بسیاری از معجزات و کراماتی که بندگان صالح خداوند با اذن پروردگار عالم انجام می‏ دهند، به هیچ وجه شرکت در آن صفت با خداوند نیستند چون آنها از خودشان به استقلال هیچ نداشته و ندارند.