گریه های پیامبر (صلی الله علیه و آله و سلم) در فراق پسرشان ابراهیم پیامبر در فراق فرزندشان ابراهیم فرمودند: «ای ابراهیم، کاری از ما برای تو ساخته نیست، تقدیر الهی برگشت پذیر نیست، چشم پدرت در مرگ تو گریان و دلش محزون و غمگین است، ولی هرگز سخنی که مایه خشم خداست، بر زبان جاری نمیسازد، اگر وعده صادق و حتمی خدا نبود که ما نیز به دنبال تو خواهیم آمد، در فراقت بیش از این گریه میکردم و محزون میشدم.»
اگر برنامه خدا این بود که تکتک ما امام شویم، پس چرا نصب امام را منحصر به خود میکند؟ و این مقام را پس از ابتلاء ها و امتحان ها به حضرت ابراهیم عنایت می کند
سوال از چرایی و علت غیبت امام زمان عجل الله تعالی فرجه نیز در موارد زیادی از خود ائمه اطهار علیهم السلام مورد سوال قرار گفته و پاسخ های گوناگونی نسبت به آن بیان شده است.
بنابر آموزهای روایی از آنجا که تا خدا نخواهد امر فرج صورت نمیپذیرد باید به سخنان امامان (علیهم السلام) و علماء در این حوزه توجه داشت و از تطبیق افراد و وقایع پرهیز کرد تا دچار اشتباه منجی باوران مسیحی نشویم.
طبق روایات شیعه روشن شد که بار سفر بستن برای زیارت امام حسین علیه السلام، مورد تاکید ائمه معصومین علیه السلام بوده است. در این خصوص هر کس که از رفتن به این سفر زیارتی کوتاهی می کرد، نکوهش می کردند.
از جمله شخصیت های اسلامی که در تاریخ مورد ظلم قرار گرفت، حضرت ابوطالب پدر بزرگوار امام علی (ع) است، این ظلم ها فقط به این دلیل است که وی پدر علی (ع) است. علی که دشمن درجه یک خط انحراف در میان مسلمانان مانند منافقین و.... بود.
بر اساس گزارشهای متواتر تاریخی و روایی، امام کاظم(ع) در طول حیاتشان بارها از سوی حکومت عباسی به زندان افتادند که میتوان گفت که هیچ امامی مانند ایشان تا این حد طعم زندان را نچشیده بود.
پرسش کلیدی در پاسخ به این شبهه آن است که آیا این خطبه به درستی به امیرمومنان نسبت داده شده است؟ یا فرد دیگری به نام خيثمه قائل آن است؟ برخی مصدر این خطبه را منابع تاریخی اهل سنت از جمله طبری می دانند که سید رضی از آن نقل نموده است.
با مراجعه به کتب اهل سنّت در می یابیم بزرگان و دانشمندان بنام اهل سنّت با وجود خردسالی امام، از ایشان به بزرگی یاد کرده و حدّاقل به خاطر اینکه از سلاله رسول الله می باشند، احترام فراوانی نسبت به امام ابراز می کنند.
در جوامع اسلامی امروزه عدهای در تلاش هستند که رابطه اعتراض گونه امیرمومنان علی علیه السلام در مقابل خلفای سه گانه را برعکس نشان داده و روابط حضرت با آنان را یک نوع رابطه صمیمانه و دوستانه معرفی کنند.