علامه مجلسی در جلد هفدهم بحارالانوار، بابی با عنوان «سهو پیامبر و خواب ماندن ایشان از نماز» آورده و به هفده روایت در این زمینه اشاره کرده است.
این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی نشان میدهد علامه مجلسی به پیروی از دانشوران حدیث محورِ پیش از خود، روایات را براساس قراین کتاب شناسانه و به شیوه تحلیل فهرستی، اعتبارسنجی میکرده و در بیشتر موارد، قراین متنی را بر قراین سندی، بیشتر ارج مینهاده است.