سلفیگری ایرانی یا قرآنیون در نیمه دوم قرن سیزدهم در برابر دوره رنسانس و پیشرفتهای غرب، با شعار بازگشت به قرآن ظهور کرد. این گروه با شعارهای جذاب و عوام فریب از جمله مبارزه با خرافات و ستیز با اخبار مجعول با رویکرد آشنایی با قرآن کریم،مردم را ترغیب به بهرگیری از قرآن و بی نیازیِ قرآن از روایات نمود.
به همت معاونت پژوهش بنیاد بین المللی امامت نشست علمی«ضرورت تبیین اندیشه های سلفی گری ایرانی» به همراه رونمایی از آثار نقد اندیشه سلفیگری برگزار شد.
هدف این مقاله پاسخ به برخی شبهههای جدید و کنکاش نشده پیرامون ائمه اطهار(ع) میباشد. روش مورد استفاده در این پژوهش تحلیل اسنادی بوده که تمامی آثار مکتوب نوشتاری را شامل میشود.
پژوهش حاضر به منظور شناخت آرای امامتی جریان سلفیگری ایرانی -که از جریانهای تجدیدنظرطلب در باورهای شیعی است- و بررسی تطابق یا عدم تطابق آن با جریان اصلی امامیه صورت پذیرفته است.
نگارنده بر آن است تا با محوریت آیات قرآن و روایات تفسیری، به نقد و بررسی شبهات وارده در کتاب «اسلام و رجعت» اثر عبدالوهاب فرید تنکابنی و بخشهایی از کتاب «بررسی علمی در احادیث مهدی» و«تابشی از قرآن» اثر سید ابوالفضل برقعی بپردازد.