چکیده:
یکی از مباحثی که امروزه در ایران، به پیروی از بعضی متفکران غربی مطرح می شود، تقدس زدایی از جهان و دین است.
از جمله مباحثی که سعی در تقدس زدایی از آن شده است، جایگاه امام است.
برخی نویسندگان ادعا کرده اند که علمای قرن دوم و سوم، از جمله شیخ صدوق، هیچ مقام فرابشری برای ائمه(علیهم السلام) قائل نبوده اند و
علمای متقدم و حتی خود اهل بیت(علیهم السلام)، امامت را در حد «علمای ابرار» تنزل داده اند.
برخی نیز اعتقاداتشان مخالف این نظر بوده، تحت عنوان غلات شناخته شده و از جامعه شیعی طرد شده اند.
این مقاله در پی این است که با تتبع در کاربردها و صفات ذکر شده برای غالیان در کتب شیخ صدوق، مرز غلو را در اندیشه او پیدا کند و
نشان دهد برخلاف ادعای این نویسندگان، شیخ صدوق، با اینکه به سهوالنبی معتقد است،
صفات فوق بشری بسیاری را برای اهل بیت(علیهم السلام) اثبات کرده و به این صفات اعتقاد داشته است.
جهت دریافت متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید
بررسی حد و معیار غلو و تقصیر از دیدگاه شیخ مفید و علامه مجلسی
ثبت دیدگاه