در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلی ضمن بررسی اصل مسئله، مراد اصلی « ذبح عظیم » تبیین گردد.
در این نوشتار، با روش تحلیلی می کوشیم مجموعه مضامین بیان شده در خصوص این مقوله را به صورت کیفی و توصیفی، تحلیل و درنهایت، الگوی جامع تجلیل از پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت(ع) را استخراج کنیم.
این پژوهش در نظر دارد به منظور کسب آگاهی از ویژگی ها و صفات و شئون و مناصب امام معصوم در جامعه، به تحلیل بخشی از کلام نورانی آن ذوات مقدسه پرداخته و از زبان یک امام معصوم ، آنچه به عنوان صفات، ویژگی ها و وظایف اهل بیت بالا بیان شده است را کشف و تبیین نماید.
مقاله پیش رو با روش استقرا و خوانش دوباره داده های تاریخی منابع کهن ، چهار گزارش سکونت مسلم در منزل مختار، منزل هانی بن عروه، منزل شریک بن اعور و منزل مسلم بن عوسجه را شناسایی کرده است و سپس بر اساس ارزیابی میزان هم راستایی آنها با دیگر اطلاعات تاریخی و سازگاری با فضای کالبدی شهر کوفه به اعتبارسنجی آنها پرداخته است.
این پژوهش با استناد به منابع دسته اول تاریخی و با استفاده از موقعیت های جغرافیایی و ارائه احتمال های عقلی برخاسته از گزارش های موجود، نشان داده است که هرکدام از این بزرگان بنا به دلایلی امکان همراهی با مسلم به عقیل را نداشته اند.
این پژوهش بر تحلیل محتوایی روایات صادره از امام باقر تکیه دارد و میکوشد با توجه به شرایط عصر صدور آثار آموزههای مهدوی بر شیعیان معلوم نماید.
نگاشته ی حاضر با رویکردی تحلیلی- انتقادی می کوشد تا سند و طرق روایت مذکور را با توجه به منابع فریقین و با تکیه بر منابع اهل سنت در سنجهی نقد قرار دهد.
مقاله حاضر، بتریه را به عنوان بخشی از جریان حدیثی کوفه، یک گروه پیش زیدی می داند که نقش فعال و تأثیرگذاری در مناسبات فکری و فرهنگی داشتند و با این پیش فرض می کوشد به بررسی تعامل امام باقر علیه السلام و امام صادق علیه السلام با آنان بپردازد.
مرحوم علامه فقیه متکلم شیخ محمد بن عبدالفتاح مشهور به سراب تنکابنی بوده ،که در اواخر دوره زمامداری سلاطین صفویه میزیسته و در این زمینه آثار گرانسنگی از خود به یادگار گذاشته، که از آن جمله کتاب «سفینة النجاة» به زبان عربی و کتاب «ضیاء القلوب» به زبان فارسی است که در خصوص مباحث امامت و اثبات حقانیت مذهب شیعه نوشته و رساله هایی در اثبات وجود صانع و اصول دین دارد.
ملا محمد معروف به فاضل سراب فرزند عبدالفتاح فقیه متشرع، محدث متبحر، متکلم محقق و حکیم مطلع از علمای نام دار شیعی ایرانی در اواخر قرن یازدهم و اوایل قرن دوازدهم هجری است.