همکاری دبیرخانه کنگره بین المللی بزرگداشت علامه میرحامد حسین با عتبه مقدسه عباسیه در انتشار نخستین ترجمه عربی کامل عبقات الانوار دیدار نماینده آیت الله العظمی سیستانی با مدیران و اساتید بنیاد بین المللی امامت اقدامات بی بدیل امام صادق علیه السلام در اعتبار بخشی به روایات کاربست «روش تحلیل» در دفاع شیخ صدوق از «حدیث ولایت و حدیث منزلت» نقش بانوان شیعه عصر امام صادق (علیه السلام) در بسط جریان تشیع بررسی چگونگی تقابل ائمه با جریان های غالیانه از آغاز تا دوره امام صادق(علیه السلام) بررسی سندی و تحلیل دلالی روایات امام صادق علیه السلام درباره حضرت ابوطالب در کتاب شریف کافی جایگاه آموزه های امام صادق(علیه السلام) در تعالیم اهل بیت مطالعه تحلیلی سبک مناظرات امام صادق (علیه السلام) در اثبات امامت
قرآن، منبع اصلی همه معارف و قوانین اسلامی است و در حقیقت، به منزله قانون اساسی همه قوانین اسلامی است. همان گونه که در قانون اساسی هر کشور، اصول و اهداف و مسؤولیتهای ارگانها و نهادها به صورت کلی و بدون شرح و توضیح کامل ثبت شده و شرح و تبیین آن به عهده قانونهای عادی است، در قرآن نیز برخی از معارف اسلامی به صورت کلی و مجمل بیان شده و تفسیر و توضیح آن برعهده پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) نهاده شده است. در مورد مهدویت نیز چنین است.
حضرت خدیجه(سلام الله علیها) از چنان جایگاه و موقعیتی در اسلام برخوردار است که مکاتب، مذاهب و فرق مختلف اسلامی نتوانستهاند از ذکر فضایل او چشمپوشی کنند. البته در مواردی نسبت به این شخصیت ارزشمند جهان اسلام کملطفیهایی دیده میشود که هر چند، گاه عاری از تعصب و اعمال سلیقه شخصی بوده؛ اما بخشی از آن ناشی از نگرش مغرضانه به ایشان است که منشأ آن بیشتر به دلیل بیتوجهی و یا گاهی بالابردن جایگاه دیگر زنان پیامبر(صلی الله علیه و آله) صورت گرفته است.
🎉به مناسبت فرا رسیدن ایام امامت و ولایت🎉 🔰 بنیاد بین المللی امامت با همکاری کتاب ما برگزار می نماید: 📔 مسابقه کتابخوانی وارث غدیر📔
غلو، به عنوان جریان انحرافی در دین، باعث آسیبهایی از جمله دینگریزی شده است. آقای معروف حسنی در مقابل روایات غلوآمیز موضع گرفته و به بررسی این روایات پرداخته و با توجه به این که بسیاری از روایات را به دلیل غلوآمیز بودن، جعلی دانسته است، بررسی ارتباط میان غلو و جعل از دیدگاه ایشان، ضروری مینماید.
کتاب «نگاهی به تاریخ تفکر امامیه از آغاز تا ظهور صفویه» در عین دارا بودن نکات مثبت و شایان تقدیر، دارای اشکالات و نکات قابل نقدی است که در این نوشتار، نمونههایی از آنها بررسی شده است.
عصمت پیامبران موضوعی بحث برانگیز است که از زوایای گوناگون کانون توجه اندیشمندان اسلامی قرار گرفته است. محمد شحرور که از «قرآنیون» معاصر است، با استناد به برخی ادله، تنها پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) را، آن هم با شرایطی، دارای عصمت تکوینی میداند و این مقام را از دیگر پیامبران سلب میکند. به اعتقاد این نواندیش سوری، هر چند پیامبر اسلام(صلی الله علیه و آله) در مقام رجلیت و نبوت معصوم نیست، مقام رسالت با ویژگیِ عصمت رسول(صلی الله علیه و آله) همراه است. وی در این ادعایش به برخی آیات قرآن کریم و مبانی عقلی خویش استناد میکند.
امامت یکی از آموزههای بنیادین اسلام به شمار میرود و شناخت آن مبتنی بر تحلیل و تبیین صحیح مفهوم آن است. در مقاله پیش رو با رویکرد کلامی به مفهوم شناسی امامت سعی شده مفهوم این آموزه دینی از منظر متکلمان شیعه بررسی شود. متکلمان شیعه عموماً در مباحث کلامی مربوط به امامت به طور مستقل به مفهوم شناسی امامت نپرداخته و تنها تعریفی مشابه با تعریف سنیان از آن ارائه دادهاند. به این معنا که تقریبا همه متکلمان شیعه پس از تعریف امامت به «ریاست عامه در امور دین و دنیا» بلافاصله، با استناد به قاعده لطف، به اثبات وجوب نصب امام بر خداوند پرداختهاند.
در تحلیل متون وحیانی، یکی از انگارههای چشمگیر در چیستی مفهوم امامت، مقام افتراض طاعت است. با تحلیل روایات ناظر به مفهوم امامت، مانند روایات ذیلِ آیه ملک عظیم و روایات تفویض میتوان انگاره این همانی بین امامت و مقام افتراض طاعت را اثبات کرد. به مقتضای این روایات، حتی در مواردی که وحی مستقیمی نیامده، بیان امام، افتراض طاعت دارد؛ چراکه امام برخوردار از پشتوانه تأدیب الهی است.
مجموع روایات خلقت نوری در کتب روایی نخستین استخراج شده و راویان آنها از حیث اینکه به کدام جریان فکری تعلق دارند، شناسایی شدند. در مدرسۀ کوفه افزون بر متهمان به غلو، راویان موثق و بلندآوازهای چون محمد بن مسلم نیز روایات مربوط به خلقت نوری اهل بیت(علیهم السلام) را نقل کردهاند. در مدرسۀ قم نیز دو خط اصلی نقل حدیث، در نقل این روایات با یکدیگر اشتراک دارند.
روایات دال بر خلقت نوری اهل بیت (علیهم السلام) در منابع حدیثی شیعه به تعداد زیاد و با طرق مختلف و مضامین مشابه از پیامبر(صلی الله علیه و آله) و امامام معصوم (علیهم السلام) نقل شده است. با وجود کثرت نقل این احادیث از دیگر معصومان، از امام رضا (علیه السلام) تنها دو روایت در این باره نقل شده است.