موضوع دیدار با امام عصر در دوران غیبت، از مهم ترین موضوع های بحث مهدویت است.
برخی عالمان و مفسران شیعه، معنای امامت را مقام وجوب اطاعت و دارا شدن حقّ امرونهی دانسته اند و در مقابل، شماری از اندیشمندان، امامت را نوعی تصرف تکوینی در قلوب بندگان خدا و هدایت و ایصال آنان به مطلوب شمرده اند.
تلاش این نوشتار بهره گیری از روش تاریخی برای اثبات آشنائی و باور شیعیان عصر حضور (حداقل بخش مورد توجهی از ایشان) با باور به غیبت بوده است.
جمهور اندیشمندان و مفسران شیعی، منظور از امر در آیه را امر تکوینی و هدایت به امر را هدایت تکوینی، از شئونات امامت و جزء اصول دین میدانند.
این تحقیق با استناد به آموزههای حدیثی، به تبیین جایگاه «ولایت امام» در «دین» میپردازد و مبنای دینشناسی کاملتری را پایهریزی میکند که میتواند تلقی رایج از دین را ارتقا بخشد.
حضرت علی اکبر (علیه السلام) فرزند ارشد امام حسین (علیه السلام) و لیلا _دختر میمونة بنت ابیسفیان حرب_ است. ایشان با آن که امام نبود و ظرفیت وجودیاش به اندازه امام حسین (علیه السلام) نمیرسید، اما دارای فضایل اخلاقی بود که او را به الگویی دوست داشتنی در میان جوانان مبدل ساخته است.
برای تحلیل مسئله و کسب اطلاعات مورد نیاز به منابع تاریخی و حدیثی و تحقیقات صورت گرفته مراجعه و روشن گردید که ائمه هدی در باب حضرت عباس (علیه السلام) سخنان ارزنده و تاثیر گذاری بیان داشتند که این مقاله به استناد آن سخنان به رشته تحریر در آمده است.
قول و فعل آن حضرت در مسیر مدینه تا مکه و از مکه تا کربلا، شامل دلالتهایی است که با مطالعۀ آن، میتوان الگویی از حفظ جماعت را ترسیم کرد. این پژوهش میکوشد با دلالتپژوهی گزارههای تاریخی و روایی مربوط به نهضت سیدالشهدا علیه السلام، عناصر و مختصات این اصل را استخراج کند.
هدف از این پژوهش، شناسایی مناصب شرعی هارون از دیدگاه متون مقدس یهود و بکارگیری آن به عنوان قرینه بر فهم دلالت حدیث منزلت است.
نحوه گویش قرآن در نامآوریِ پیامبران با دو عنوان «رسول» و «نبی»، خاستگاه اظهار نظر عالمان مسلمان دربارۀ تفاوت آن دو شده است. این مسأله را در آیات، روایات و متون کلامی بررسی کردیم.