انتشار بیش از یکصد جلد از آثار مدرسه کلامی – فقهی لکهنو و تدوین۱۲۰ پایان نامه با موضوع امامت آغاز شد
سلسله نشستهای علمی «امامت و ولایت اهلبیت» از منظر مذاهب اسلامی(روز اول) برگزار شد
نشستهای علمی دهه امامت و ولایت برگزار میگردد
نشست علمی«ضرورت تبیین اندیشههای سلفیگری ایرانی» برگزار شد
حقایق امامت را به مردم بگویید که حق جویان هیچ گاه از حق رویگردان نخواهند بود
پیش همایش کنگره بین المللی علامه میرحامد حسین در لبنان برگزار می شود
کل نظام جمهوری اسلامی ایران اعم از حوزه ها، دانشگاه ها و آموزش و پرورش، به تلاش علمی و آموزشی و پژوهشی و فرهنگی بنیاد بین المللی امامت نیاز جدی و مبرم دارند.
همکاری دبیرخانه کنگره بین المللی بزرگداشت علامه میرحامد حسین با عتبه مقدسه عباسیه در انتشار نخستین ترجمه عربی کامل عبقات الانوار
دیدار نماینده آیت الله العظمی سیستانی با مدیران و اساتید بنیاد بین المللی امامت
تحلیل شخصیت ایمانی حضرت عباس(علیه السلام) بر اساس زیارتنامه ایشان
بررسی تاریخی حضور و شهادت حضرت علی اکبر(علیه السلام) در مقتل های عاشورا
بازتاب شهادت حضرت علی اصغر (علیه السلام) در تاریخ نگاری عاشورا
عاشورا روز عید یا عزا؟
پژوهشی در چگونگی شهادت حضرت قاسم (علیه السلام)
عبدالله بن حسن بن علی
حضرت عبدالله بن حسن، بزرگمردی کوچک
ناحیه مقدسه؛ خیلی دور خیلی نزدیک
حجتالاسلام والمسلمین محمدصفر جبرئیلی، عضو هیأت علمی گروه کلام پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی در این نشست، اظهار داشت: علم امام از مسائل بسیار مهمی است که به راحتی قابل حل شدن نیست. علم امام در تاریخ کلام امامیه همواره مطرح بوده است و کمتر کتابی در تاریخ تشیع می توان یافت که درباره علم امام مباحثی مطرح نکرده باشند.
مجموعهٔ حدیثیکافی نوشتهٔ محمد بن یعقوب کلینی از مهم ترین مجموعه های حدیثی شیعیان دوازده امامی است. برخی از مستشرقان به بررسی تفاوت های میان این اثر با دو مجموعهٔ حدیثی دیگر شیعی،یعنیمحاسن و بصائر الدرجات پرداخته و به این نتیجه رسیده اند که کتاب کافی هرچند از نظر محتوایی همانند دو اثر دیگر نمایندهٔ فضای آکنده از غلو قم است، اما چون شیعیان عقل گرای بغداد را مخاطب قرار داده در انتخاب احادیث و چینش آن ها به نوعی راه اعتدال را پیموده است.
یکی از مهمترین موارد اختلاف میان شیعه و اهل سنت، مسأله تفاضل میان اهلبیت علیهم السلام و خلفای سهگانه است.
حلب، از شهرهای شمالی شامات، در زمان حضور ائمه(ع)، هیچ گاه مرکزی شیعی دانسته نمیشد؛