علامه حلی در طریق محتوای استدلال که شامل عقل نظری و عقل عملی است در بخش عقل عملی از طریق قاعده لطف، برهان بیهودگی و عبث، قاعده دفع ضرر محتمل، قاعده قبح نقض غرض و قبح تکلیف بمالایطاق، ضرورت وجود امامت را اثبات نموده که هر کدام از آنها به صورت مورد پژوهانه مورد تحلیل قرار گرفتند.
در این پژوهش با بررسی اصل وجودی شفاعت به تحلیل روایات متعارض این باب از منظر علامه طباطبایی و علامه مجلسی پرداخته میشود.
هر دو متکلم موارد مشابهی را به عنوان معیار غلو مطرح کرده اند از جمله اعتقاد به الوهیت معصومین و نبوت امامان، اعتقاد به حلول و اتحاد ذات خداوند با معصومان، یا اعتقاد به اینکه با وجود معرفت امامان، انجام تکالیف شرعی لازم نیست.
عصمت انبیا از اصول مسلم و قطعی امامیه است، اما ظاهر برخی آیات قرآن که بر معصیت و خطای حضرت آدم دلالت دارد، موجب اشکال و شبهه در اصل عصمت انبیا شده است.
جستار پیش رو کوشیده است تا با استفاده از روش اسنادی و بهره مندی از شیوه ی توصیفی تحلیلی، ضمن دستیابی به نوع عملکرد مجلسی در فرق و ادیان، به بررسی تأثیرات عوامل پیش گفته بر رویکرد کلامی وی بپردازد.
این مقاله برآن است تا پس از نقل اندیشه ها و نظرات ابن خلدون (فیلسوف معروف شمال آفریقا که به عقل گرایی و تفکر فلسفی در مسایل تاریخی مشهور است)، در مبحث خلافت وجانشینی پس از پیامبر اسلام به طور عام و بحث جانشینی حضرت علی (ع) به طور خاص، به بررسی آنها پرداخته و با استناد به منابع تاریخی معتبر و مستند، به نقد این مطالب بپردازد
این پژوهش بر آن است ضمن بهره گیری از روایات معتبر و آرای مفسّران فریقین پیرامون آیات امامت و فضایل امام علی (ع)، شاخص ترین ترجمه های تفسیری اهل سنت (دهلوی، خرم دل و انصاری) و شیعه (الهی قمشه ای، مشکینی و مکارم شیرازی) را بررسی و تحلیل کند.
دوستداران پیامبر، صحابیان و اهالی مدینه به سبب چه علل و عواملی دست از یاری علی علیه السلام برداشتند و بر ستم به خاندان رسول گرامی اسلام رضایت دادند و در مقابل مهاجمان دم فرو بستند؟
با رویکرد علمى و منطقى در متن احادیث نور و منزلت، وصایت و افضلیت على (ع) بر غیر او، حتى سایر انبیإ جز حضرت محمد(ص) بر هیچ شخص داراى عقل سلیم پوشیده نخواهد ماند
آنچه در ادعیه رمضان، نمایان است، آرزوها و خواستههایی است که تا به حال، جامعع بشری به خود ندیده، فقط در عصر ظهور به آنها خواهد رسید؛ بنابراین خواندن این دعاها و درخواست محتوای آن به گونهای طلب نزدیک تر شدن زمان ظهور است؛ به زبان دیگر، خلاصه این دعاها، این است: «اللَّهُمَّ عَجِّلْ لِوَلِیک الْفَرَج»