دیدار نماینده آیت الله العظمی سیستانی با مدیران و اساتید بنیاد بین المللی امامت مطالعه تحلیلی سبک مناظرات امام صادق (علیه السلام) در اثبات امامت بازخوانی مواضع سیاسی و شیوه مبارزاتی امام صادق(علیه السلام) در برابر بنی امیه در حفظ و حراست فرهنگ شیعی نقد و پاسخ به اعتقادات وهابیون معاصر در مساله تبرک به مقدسات از منظر متکلمان مذاهب اسلامی تعاملات اجتماعی مطلوب در آموزه های امام رضا(ع) با تأکید بر نامه حضرت به عبد العظیم حسنی(ع) برگزاری دورههای مرکز تخصصی امام شناسی جلسه هماندیشی معاون پرورشی و فرهنگی وزیر آموزشوپرورش با مسئولان دفتر تبلیغات اسلامی و مؤسسات همکار تحلیلی از یادکرد حضرت حمزه (ع) در سنت پیامبر اکرم و اهل بیت (ع) و کارکردهای آن در عصر معصومان واکاوی چرایی همتایی حمزه بن عبد المطلب (س) و جعفر بن ابی طالب (س) در کلام اهل بیت (ع)
نهمین نشست ماه امامت با موضوع «بررسی تاریخ لعن در سیره و سنت معصومین علیهمالسلام»، به همت بنیاد بینالمللی امامت و با ارائه دکتر محمدرضا بارانی استاد دانشگاه الزهرا و نقد حجتالاسلام اکبر روستایی استاد حوزه و دانشگاه روز چهارشنبه ۲۶ بهمنماه ۱۴۰۱ برگزار شد.
در روایات نسبت به زیارت ائمه علیهم السلام بسیار تأکید شده است، یقینا زیارت نیاز به مقدمات و آدابی دارد که از جمله آن، آدابی ست که باید در کنار مضجع شریف حضرات معصومین علیهم السلام انجام داد، به همین سبب لازمه رفت و آمد زائران و حضور آنان در کنار محل زیارت معصومین علیهم السلام، برقراری بنا و فضایی برای زیارت خواهد بود و نساختن فضا و یا تخریب مکان هتک حرمت مؤمنان و زائران است.
بر اساس روایات اهل بیت علیهم السلام اذان و اقامه دارای فصولی از تکبیر و شهادت به وحدانیت پروردگار، به رسالت رسول خدا و دعوت به نماز و رستگاری و بهترین عمل است. در پایان نیز با تکبیر و تهلیل به پایان می پذیرد. اما قرن ها است شیوه شیعیان و پیروان اهل بیت علیهم السلام بر این بوده که بعد از شهادت به رسالت رسول خدا شهادت به ولایت امیرمؤمنان علیه السلام را شیوه رفتاری خود داشته اند و آن را در اذان و اقامه می گفتند.
ونَادَى أَصْحَابُ الْجَنَّةِ أَصْحَابَ النَّارِ أَنْ قَدْ وَجَدْنَا مَا وَعَدَنَا رَبُّنَا حَقًّا فَهَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَ رَبُّكُمْ حَقًّا قَالُوا نَعَمْ فَأَذَّنَ مُؤَذِّنٌ بَيْنَهُمْ أَنْ لَعْنَةُ اللَّهِ عَلَى الظَّالِمِينَ ﴿اعراف:۴۴﴾
از آن جا که زیارت نوعى اعلام موضع و مشخص کردن خط فکرى است و آثار سازنده عجیبى دارد، آنچه به عنوان متن زیارتى خوانده مىشود، از نظر محتوا و جهت دهى، از حساسیتى ویژه برخوردار است. به همین جهت ائمه (علیهم السلام) با آموختن نحوه زیارت به یاران خود، به این عمل سازنده جهت و غناى بیشترى بخشیدهاند به گونهاى که زیارتنامههاى رسیده از معصومان (علیهم السلام) - مانند زیارت جامعه کبیره، عاشورا، آل یاسین و ناحیه مقدسه - گنجینهاى از تعالیم و آموزشهاى عالى آنان است.
از بدیهیات دین الاهی این است که حق تعالی هیچ فرد، گروه، نژاد و نسلی را به خاطر گناهان دیگران مورد عقوبت دنیوی یا عذاب اخروی قرار نمی دهد، مگر این که به نحوی در تحقق آن گناه مؤثر یا به آن راضی باشند و یا از آن نهی نکرده باشند؛ بلکه از نظر قرآن و روایات ملاک در الحاق به گروه یا قبیله ای، هماهنگی فکری و عملی با گروه است؛ چنان که خداوند پسر نوح را از اهل نوح نمی داند و دلیل آن را عدم هماهنگی عملی با نوح بیان می کند.