چکیده مقاله:
از جمله آثار برجسته دعايي شيعه، دعاي عرفه منسوب به امام حسين(ع) است. متن اين دعا خالي از إسناد و با حذف ها و الحاقاتي در نسخ مختلف، تنها در آثار متاخرتر از سده هفتم هجري قابل بازيابي است. همين نقل نشدن آن در آثار متقدم تر، سبب شده است كه از ديرباز بحث درباره انتساب حداقل بخش هايي از آن به امام حسين(ع) رواج داشته باشد. اين مطالعه در صدد است با كاربرد روش هاي تحليل دروني و بيروني متون تاريخي، نشان دهد اين دعا اصيل، و ريشه دار در تعاليم اهل بيت(ع) و احتمالاً امام صادق(ع) است؛ همچنان كه بناست با اين مطالعه، الگويي نظري براي مطالعه اصالت ديگر ادعيه منسوب به اهل بيت(ع) نيز به دست داده شود؛ ادعيه اي كه گاه فاقد اسنادند و روش هاي سنتي رايج در علم رجال و ديگر علوم حديث، از پاسخ گفتن به مسئله اصالت آن ها ناتوان است.
جهت مشاهده متن کامل مقاله اینجا را کنید
ثبت دیدگاه