از دیگر مناسبت های سرورانگیز این ماه در روز 24 ذی الحجه واقع شده است و مربوط به ماجرای خاتمبخشی امیرالمؤمنین علیه السلام در سال نهم هجری است.در این روز، آیه ولایت نازل شده و مانند حدیث غدیر، واژه «ولی» و منصب «ولایت» برای امیرالمؤمنین علیه السلام به کار رفته است.
خدای متعال در این سوره از اهل بیت علیهم السلام بسیار تجلیل و تعریف نموده و از آنان با عنوان ابرار، یعنی خوبان خدا و عباد الله، یعنی بندگان خالص خدا یاد کرده است و مخالفین ایشان را کافر نامیده و از کار با اخلاص و پرزحمت ایشان بسیار تمجید نموده و همه نعمت های بهشتی و مقامات رفیع آن را به اهل بیت وعده داده است.
در این مقاله نویسنده در مقام تفسیر این آیه و شأن نزول آن و جهت احتجاج به آن و دلالت آن به عصمت و امامت حضرت علی (ع) و خلافت بلافصل آن جناب از پیامبر (ص) و معنای مباهله و اقوال مفسرین امامیه و عامه درباره فضیلت آن حضرت بحث خواهد نمود
ابن قیّم جوزی به خود این اجازه را داده است که به حذف نام امام علی(علیه السلام) به عنوان نفس پیامبر(صلی الله علیه و آله) در آیه ی مباهله بپردازد.
آیه مباهله، جزء نمایان ترین آیاتی است که از دیرباز در متن گفتگوهای کلامی فریقین رایج بوده است.
مفسران شیعی، با استناد به مبانی کلامی، استدلالهای عقلی و نیز با تکیه بر روایات و سبب نزول آیه بر این باورند که کوچک ترین تردیدی در تطبیق انفسنا بر امام علی (ع) وجود ندارد. این مقاله با دسته بندی مواجهه آلوسی در برابر روایات اهل بیت، موضع این مفسر را در آیه مباهله بررسی کرده است.
در تفسیر تطبیقی با دقت و به روشنی نقاط ضعف و قوت و اشتراک و افتراق و اختلافات لفظی فریقین در تفسیر آیات شناخته می شود و بسیاری از داوری های ناآگاهانه و یا اتهامهای متعصبانه بر ملا و راهکارهای برون رفت از این اختلافات و اتهام ها ارائه میگردد.
در این آیه به اعتراف مفسّران شیعه و سنی، خداوند امام حسن و امام حسین را فرزندان پیامبر معرفی کرده و امیرالمؤمنین را نفس نفیس و جان پاک شریف پیامبر اکرم معرفی فرموده است
منافقین تصمیم گرفتند پیامبر خدا را قبل از رسیدن به مدینه به قتل برسانند تا به خیال خود امامت و خلافت را از مسیر خود منحرف سازند.
در گزارش حدیث بساط وارد شده است که پس از برگشت امیر المومنین و بعض اصحاب از سفر آسمانی به سوی اصحاب کهف آیه اولوالامر نازل شد و این اتفاق در روز ۲۱ ذی الحجة الحرام بوده است.