ضياء القلوب، حاوى مباحثى است پيرامون علم كلام شيعه كه بيشتر به موضوع امامت پرداخته و با نقل شبهات مخالفان به پاسخ و ردّ آنها مىپردازد.
برای خواننده این کتاب؛ بطلان این ادعای گزاف که بنا به مفاد همبستگی قرآن و سنت، قرآن به کلی غیر قابل فهم، رمزآلود و معماگونه است آشکار میشود.
در بخش آخر «اهل بیت وسیله های درگاه الهی» عناوین دهگانه ای از روایات را ارائه شده که به وسیله بودن این بزرگواران تصریح می کند و پایگاه وثیق نقلی را برای اعتقاد و عملکرد شیعه فراهم می سازد.
مقاله حاضر به شیوه توصیفی تحلیلی، ضمن برشمردن شبهات واردشده در امر امامت امام جواد، به رفتار امام رضا (ع) و گونه شناسی مقابله ایشان در برخورد با شبهات می پردازد.
تحقیق حاضر به روش توصیفی-تحلیلی و جمع آوری کتابخانه ای مطالب به تحلیل مهدویت (ظهور، بداء، حکومت مهدوی) در احادیث امام جواد علیه السلام پرداخته است.
مقاله می کوشد تا نقش معیاری امام (علیه السلام) را به کوتاهی کاویده و به این پرسش اساسی پاسخ دهد که چرا امام (علیه السلام) به چنین نقشی متمایز شده است؟
در این اثر، رویکرد اصلی بررسی صحت و سقم آرای سیدابوالفضل برقعی با محوریت آیه «هُوَ الَّذِی أَرْسَلَ رَسُولَهُ بِالْهُدَی وَدِینِ الْحَقِّ لِیُظْهِرَهُ عَلَی الدِّینِ کُلِّهِ وَلَوْ کَرِهَ الْمُشْرِکُونَ» (التوبه/33) است.
هدف این مقاله پاسخ به برخی شبهههای جدید و کنکاش نشده پیرامون ائمه اطهار(ع) میباشد. روش مورد استفاده در این پژوهش تحلیل اسنادی بوده که تمامی آثار مکتوب نوشتاری را شامل میشود.
این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی است به بررسی و نقد نظر سید ابوالفضل برقعی درباره آیه مباهله می پردازد.
این مقاله که با روش کتابخانه ای و به شیوه توصیفی تحلیلی سازماندهی شده، در پی پاسخ به این پرسش است که کدامیک از این چهار نسل تأثیر حیاتی و ویژه بر تداوم جریان نوگرایی دینی در ایران داشته است.