چکیده مقاله آسیبشناسی غلوپژوهی در اندیشه سلفی گری ایرانی:
جریان سلفی گری ایرانی به جهت فهم نادرست در تشخیص شأن امامان، در اسناد معرفتی، همانند برخی روشنفکرنماها دچار قصور و تفریط شده و هر صفت یا فضیلتی را برای امامان به بهانه غلو انکار کرده‌‌اند.
مقاله حاضر کاوشی در آسیبشناسی پدیده غلو از نگاه این جریان نوپا است که با ارائه شواهد،
به تبیین معناشناختی، مضامین‌‌شناسی، شاخصه‌‌ها و بسترهای غلو از نگاه این جریان پرداخته است.
در اندیشه این گروه فرابشری بودن، مخالفت با قرآن و غالی‌‌بودن یا اتهام به غلو در گزارش‌‌گر حدیث، سه معیار در غالیانه بودن یک باور است.
عدم توجّه به تفکیک دقیق معنای فرابشری، استبعادات عقلی و مقایسه مقام‌‌های ائمه با نوع تصوّرات خویشتن،
عدم توجّه به خانواده آیات در یک موضوع یا به عبارتی جمیع آیات در کنار هم،
عدم‌‌تفکیک بین استقلالی یا عدم‌‌استقلالی بودن مقامات فوق‌‌بشری و تأثیرپذیری نادرست از
دانش رجال از مهم‌‌ترین علل توهم چنین ایراداتی هستند.
این جریان تجدیدنظرطلب، بسترهای متفاوتی نیز برای این پدیده ذکر کرده‌‌اند که قابل‌‌تأمّل و بررسی هستند.
برای مطالعه معرفی کتاب “جستار اعتقادی «غلو»” اینجا کلیک کنید.
از آنجا که تشخیص و تعیین معیار غلو به انسان واگذار نشده بلکه شریعت خود متکفل بیان آن شده است، لازم است با توجه به آن آموزه ها و معیارها به بررسی مضامین غلو پرداخته شود. بنابراین معیارهای متکلمان باید برگرفته از آموزه های دینی .باشد.
معیار غلو از چارچوب خاصی برخوردار بوده است که با توجه به آنها شاخصه های حقیقی غلو آشکار خواهند شد.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
دیگر مقالات بنیاد امامت:
بررسی حد و معیار غلو و تقصیر از دیدگاه شیخ مفید و علامه مجلسی
ثبت دیدگاه