بررسی فقر ذاتی در دعای عرفه امام حسین علیه السلام
چکیده
دعای عرفه یکی از پرمغزترین دعاهای مأثوره است که امام حسین علیه السلام در کمال انقطاع از خلق بیان فرموده است.
این دعا در عین شیوایی بیان و بلاغت ادبی، حاوی معانی بلند فلسفی و عرفانی است که در مقاله حاضر به موضوع فقر ذاتی در این دعا پرداخته شده است. تحقیق حاضر با روش توصیفی-تحلیلی به دنبال پاسخ به این سؤال است که آیا فقر ذاتی به معنای عین ربط بودن و قیام مخلوقات به خالق در فرازهای دعای عرفه امام حسین علیه السلام مورد اشاره قرار گرفته است؟
به عقیده نگارنده در بخش هایی از دعا به صورت مستقیم و در قسمت هایی نیز به صورت غیر مستقیم به فقر ذاتی اشاره شده است. فرازهایی که به غنای ذاتی خداوند می پردازد نیز به قرینه مقابله ی فقر و غنا، قادر به اثبات این معناست و در نهایت، عباراتی که توحید افعالی را در بر می گیرد، توان اثبات فقر ذاتی ممکنات را نیز دارد.
مقدمه
ادعيه معصومين عليهم السلام شامل معارف دینی نظریات عرفانی، فلسفی، کلامی و اخلاقی است که علاوه بر تکامل انسان و رشد معنوی ،او سبب شناخت دقیق انسان از خدا و جهان می گردد. به همین دلیل است که از دعا در روایات به سلاح مومن، نور آسمان و زمین تعبیر شده است.
دعا و درخواست از خداوند متعال باید ناشی از فقر و درماندگی انسان بوده و با این اعتقاد صورت گیرد که خداوند متعال غنی مطلق است و غیر از او کسی قادر به استجابت دعای بنده نیست. در این صورت است که حالت تضرع و درماندگی در عبد پیدا می‌شود و حقیقت دعا و عرض حاجت نزد خداوند متعال شکل می‌گیرد دعایی که برخاسته از فقر و نداری انسان باشد بیماری‌های روحی و درونی انسان مانند منیت، عجب و تکبر را از بین می‌برد و سیئات انسان را به حسنات تبدیل می کند.
یکی از زیباترین دعاهای اهل بیت علیهم السلام که حاوی مطالب عرفانی و معرفتی ناب و خالصی ،است دعای عرفه امام حسین علیه السلام است. دعای عرفه شامل معارف عمیق خداشناسی، انسان شناسی هستی شناسی و معادشناسی است. در بین این دریای ژرف ،معارف این مقاله در صدد مصادیق فقر ذاتی در فرازهای این دعای شریف است.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
ثبت دیدگاه