چکیده مقاله«مکاتبه‌های ساکنان ایران با امام حسن عسکری(علیه السلام)»
شیعیان ایران در عصر امام حسن عسکری(ع)، به دلیل دوری مسافت، با نامه نگاری از طریق وکلای آن حضرت، پرسش های دینی خود را با ایشان در میان می گذاشتند.
پاره ای از پرسش های موجود در این نامه ها، دارای دلالت های مهمی در زمینه سیر تاریخی فکر و فقه شیعه است که در مباحث تاریخ تمدن شیعیان باید مورد توجه قرار گیرد.
پژوهش پیش رو، این مکاتبه ها را بر اساس مناطق جغرافیایی، و سپس نام راویان، سامان داده و کوشیده است به این پرسش پاسخ دهد که مناطق مختلف ایران در این خصوص چه نقشی ایفا کرده اند و در مقایسه با یکدیگر، علل و عوامل نگارش نامه ها و نیز محتوای نامه های آنها چه بوده است؟نتیجه این پژوهش، رابطه مستقیمی میان جمعیت شیعه و تعداد نامه ها را ترسیم می کند و نشان می دهد که محور اصلی نامه ها، مسائل فقهی، کلامی و اجتماعی بوده است و در میان شهرهای ایران، قم نقش بیشتری در این مکاتبه ها داشته است.
مقدمه
امام حسن عسکری ، در سال ۲۳۲ چشم به جهان گشود و پس از شهادت پدر،بزرگوارشان در سال ۲۵۴ق به امامت رسید و حدود شش سال امامت شیعیان را برعهده داشت.
ایشان در این ،مدت با سه خلیفه عباسی معتز (۲۵۵۲۵۲ق)، مهتدی (۲۵۵ ۲۵۶ق) و معتمد (۲۷۲۵۶ق) معاصر بود.
پیروان امام حسن عسکری در ایران به دلیل دوری راه، از شیوه مکاتبه نامه نگاری برای برقراری ارتباط با امام استفاده می‌کردند و پرسش‌های فقهی کلامی و در مواردی اجتماعی خویش را می‌پرسیدند و پاسخ دریافت می کردند.
تاریخ نامه ها دانسته نیست و نمی‌توان علل و عوامل نگارش آنها را با استفاده از عنصر زمان شناسایی کرد؛ ولی به نظر می‌رسد شرایط زندگی امام در سامرا، و از سویی، دوری مسافت دلیل اصلی و عمومی این نامه نگاری ها بوده است.
این نوشتار به روش توصیفی – تحلیلی مکاتبه های ساکنان ایران را با امام عسکری بر پایه زیستگاه جغرافیایی آنان بررسی کرده و تلاش داشته است، سهم هر منطقه را به لحاظ ،راوی روایت و مسائل درون منطقه ای مشخص کند تا بتوان نقش مناطق را در قیاس با یکدیگر مطالعه کرد.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
امام حسن عسکری(علیه السلام) در مواجهه با چالش‌های عصر امامت در آستانه غیبت
ثبت دیدگاه