چکیده:
زندگی سید ابن طاووس سرشار از دانش، معنویت و پارسایی است.
در این مقاله، بخش‌های مهمی از زندگی سید به ویژه تعامل علمی او با عالمان بزرگ اهل سنت روشن خواهد شد، اما مهم تر از آن، اندیشه‌های منحصر به فرد مرحوم «ابن طاووس» است.
مناقشه او در فراگیری علم فقه و خرده گیری بر فقیهان زمان و نیز مخالفت جدی او با اندیشه‌های کلامی، از جمله افکار قابل تأمل اوست.
وی هم چنین درباره امر به معروف و نهی از منکر نظر مساعدی ندارد، و آن را تنها در قلب لازم می‌داند، زیرا معتقد است امر به معروف، ایجاد دشمنی می‌کند و دشمنیِ مردم، انسان را از یاد خدا بازمی‌دارد.
تمام اندیشه سید، توجه به خدا و رسیدن و وصل شدن به او بود، و با همین دیدگاه به فرزندش اخطار می‌کند که
از اختلاط با حکام و گناه کاران بر حذر باشد، و تنها وقتی باید با مردم هم سخن شود که مزاحم عبادت او نگردند.
بی زاری او از پذیرش مسئولیت‌های حکومتی نیز از همین نگرش ناشی بوده است.
به اعتقاد سید، اهل بیت انسان‌هایی کامل بر روی زمین هستند و او اندیشه‌های خود را برگرفته از تعالیم اهل بیت می‌داند و
در این خصوص برای جمع آوری سخنان و فضایل آنان با عالمان بزرگ شیعه و سنی ارتباط برقرار نمود و
کتاب خانه بزرگی به وجود آورد که دو ثلث کتاب‌های آن را منابع اهل سنت تشکیل می‌دهد.
نام و نسب سید
نام او رضی الدین ابوالقاسم سید علی ابن موسی ابن جعفر است و چون نام او همنام با امام هشتم شیعیان علی ابن موسی ابن جعفر» است .
برخی از شاعران معاصرش هنگامی که وی نقابت علویان در بغداد را در سه سال آخر عمرش بر عهده گرفته او را به این امام تشبیه کرده و چنین
سروده‌اند:
فهذا على نجل موسی ابن جعفر : پس این علی نسل موسی ابن جعفر است
شبیه علی ابن موسی ابن جعفر: شبیه علی ابن موسی ابن جعفر است
فذاك بدست للإمامة أخضر: پس او بر مسند امامت، سبزپوش است
و هذا بدست للنقابة أخضر: و این بر مسند ،نقابت سبزپوش است
کنیه او «ابوالقاسم» و لقب او «طاووس» است لقب «طاووس» مربوط به یکی از نیاکان او (جد هشتم وی) «ابو عبدالله محمد ابن اسحاق ابن حسن» است که به عنوان نخستین فرد از آل طاووس مقام نقابت را در «سورا» بر عهده داشته است .
وی چهره بسیار زیبایی داشت اما پاهایش با زیبایی صورتش متناسب ،نبود همانند طاووس که پاهایش با زیبایی تنش تناسب ندارد.
این لقب کم کم به خانواده او سرایت کرده و سپس نسل‌های بعد از او نیز همین لقب را گرفته و معروف به «آل طاووس گشته‌اند.
ابن طاووس در ۱۵ محرم ۵۸۹ هجری در خاندانی سرشار از علم و فضیلت در شهر حله دیده به جهان گشود.
نسب او از طرف پدر به حسن ابن علی و از طرف مادر به حسین ابن علی می رسد.
و به همین سبب او را «حسنی» «الحسینی» یا «ذوالحسبین» می خوانند.
نسب کامل او «علی ابن موسی ابن جعفر ابن محمد ابن محمد ابن احمد ابن محمد ابن احمد ابن محمد ابن اسحاق ابن حسن ابن محمد ابن سلیمان ابن داود ابن حسن المثنی ابن حسن ابن علی ابن ابیطالب» است.
اجداد او در مدینه و از سادات حسنی بوده‌اند اما خود او در حله تولد یافت و مدت زیادی در بغداد اقامت داشت و
پس از وفات او پیکرش را در نجف اشرف به خاک سپردند.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
نشانه‌یابی رفتاری باور به امامت اهل بیت (علیهم السلام) در میان شیعیان امامیه عصر حضور
ثبت دیدگاه