چکیده
شفاعت یکی از اصول پذیرفته شده مذاهب اسلامی است که مستند پذیرش آن محکمات عقلی و نقلی می باشد.
اما ابهامات و تعارضات رواییِ این باب منجر به برداشت ها و باورهای ناصحیح عقیدتی شده است.
برخی ادله این بحث سبب شده گمان به وصول شفاعت به صرف پذیرش ولایت اهل بیت قطعی فرض شود.
درمقابل،دسته دیگر روایات این باب، شرایطی برای نیل به شفاعت نام میبرد و حتی در برخی ورود شیعیان را به آتش عنوان مینماید.
علامه مجلسی شفاعت را پس از سختیهای دنیا،سکرات مرگ برزخ و یا پس از ورود به آتش برای شیعیان قطعی دانسته و آن را در پنج مرحله دسته بندی می نماید.
علامه طباطبایی برای آن دو شرط ذکر نموده و کاربرد آنرا پس از ورود به دوزخ یا عدم ورود به آن معتبر میداند اما معتقد است با
برخی اعمال ایمان فرد از بین می رود تا دیگر در زمره مشمولین شفاعت قرار نگیرد.
اگرچه هردو معتقد به عدم خلود شیعیان در جهنم هستند.
در این پژوهش با بررسی اصل وجودی شفاعت به تحلیل روایات متعارض این باب از منظر علامه طباطبایی و علامه مجلسی پرداخته می‌شود.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
ثبت دیدگاه