پارادوکس؛ در مواجهه اهل سنت با لعن صحابه
بی تفاوتی اهل سنت نسبت به پایه گذاران لعن نسبت به حضرت علی علیه السلام
یکی از بهانه‌هایی که همواره در طول تاریخ برای حمله به شیعیان مورد استفاده قرار گرفته، مسئله لعن و ناسزاگویی به اصحاب و یاران پیامبر اکرم (صلی‌الله‌علیه‌وآله) است. دانشمندان اهل سنت حساسیت بسیاری نسبت به این موضوع نشان داده و احکام شدیدی برای لعن‌کنندگان در نظر گرفته‌اند. به عنوان مثال، عبدالله بن قدامه مقدسی، لعن‌کنندگان خلفا را کافر می‌داند و حتی نماز خواندن بر جنازه آنان را جایز نمی‌شمارد. وقتی از او پرسیده شد که با جنازه چنین شخصی که شهادتین را گفته است چه باید کرد، پاسخ داد: «بدنش را لمس نکنید، بلکه با چوب آن را بردارید و در خاک پنهان کنید.» (*المغنی، جلد ۲، صفحه ۴۱۹*)
همچنین، خطیب بغدادی، سب‌کنندگان اصحاب رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) را «زندیق» می‌خواند و سرخسی آنان را «ملحد» و «بی‌دین» می‌داند که از اسلام خارج شده‌اند. او درمان چنین فردی را ـ در صورت عدم توبه ـ شمشیر می‌داند. خطیب بغدادی نیز با استناد به روایتی ادعا می‌کند که هفتاد هزار فرشته در آسمان، لعن‌کنندگان خلفا را لعنت می‌کنند.
این بهانه‌ها در طول تاریخ، دردها و رنج‌های فراوانی را بر جامعه شیعه تحمیل کرده‌اند.
تاریخ‌نگاران گواهی می‌دهند که سلاطین و خلفای خودکامه، همواره از سبّ و لعن خلفا به عنوان ابزاری برای سرکوب و قتل‌عام شیعیان استفاده می‌کردند.
برای نمونه، حسن همدانی سکاکینی، از دانشمندان و بزرگان شیعه، به اتهام ناسزاگویی به خلفا، زندیق خوانده شد و در بازار اسب‌فروشان گردن زده شد.
همچنین، علی حلبی، از مشاهیر شیعه در قرن هشتم، به جرم لعن خلفا حکم اعدام دریافت کرد.
شخصیت برجسته دیگری مانند شیخ صالح، فرزند شیخ محمد عسیلی، از علمای پرهیزگار جبل عامل و از شاگردان آیت‌الله بحرالعلوم، به دست احمد پاشا، معروف به «قصاب»، به شهادت رسید. اتهام او نیز دشنام به خلفا بود. (*شهیدان راه فضیلت، صفحات ۱۳۹، ۱۷۶ و ۴۱۸*)
اما در مقابل این حساسیت‌ها و احکام ناروا، اهل سنت هیچ واکنشی نسبت به لعن و ناسزاگویی به سیدالاوصیاء، امیرمؤمنان (علیه‌السلام) نشان نمی‌دهند. نه تنها رگ غیرت آنان متورم نمی‌شود، بلکه گاه در مدح و ستایش کسانی که پایه‌گذار این سنت ناپسند بودند، سریال نیز می‌سازند.
سوگمندانه، یکی از بزرگ‌ترین ظلم‌هایی که در حق امیرمؤمنان (علیه‌السلام) روا داشته شد، دشنام‌ها و بدگویی‌های فراوانی بود که معاویه پایه‌گذاری کرد.
در دوران بنی‌امیه، در منابر شرق و غرب جهان اسلام، سبّ و لعن نسبت به آن حضرت رواج داشت.
در آن دوران، در بیش از هزار منبر، لعن و نفرین نسبت به حضرت علی (علیه‌السلام) انجام می‌شد و پایه‌گذار این بدعت ناپسند، معاویه بود.
حال پرسش من از صاحبان اندیشه این است:
-
آیا رفتار اهل سنت نسبت به لعن و ناسزاگویی به صحابه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله) یکسان است؟
-
آیا ناسزاگویی به صحابه، تنها بهانه‌ای برای کشتار و جنگ‌افروزی در طول تاریخ نبوده است؟
-
چرا رگ غیرت اهل سنت، نسبت به پایه‌گذاران لعن بر حضرت علی (علیه‌السلام) متورم نمی‌شود؟
ثبت دیدگاه