چکیده:
شیخ مفید از بزرگ ترین متکلمان امامیه در نیمه دوم قرن چهارم و اوایل قرن پنجم است که مهم ترین نقش را در تثبیت عقاید کلامی این مکتب دارد. او دارای کتب تاریخی متعددی است که از آن جمله می توان به «الارشاد» اشاره کرد.
این کتاب که درصدد بیان اجمالی زندگانی ائمه دوازده گانه همراه با فضایل و مناقب آنهاست، بیشترین تاثیر را از عقاید کلامی شیخ (رحمه اله) گرفته است.
علی رغم اهمیت فراوان این کتاب در مسیر تاریخ نگاری شیعی، تاکنون نقد و بررسی جامعی به صورت روشمند درباره محتوا، منابع و اسناد آن صورت نگرفته است و دقت در مطالب و اسناد و منابع کتاب، این نکته را تایید می کند که این اثر همانند دیگر آثار روایی امامیه از دایره نقدناپذیری خارج شده است و از جهت سند و محتوا قابل نقد می باشد.
به نظر می رسد گام نخست در نقد و بررسی تاریخ نگاری این کتاب در گرو شناخت برخی از مبانی کلامی همچنین آشنایی با مبنای اصولی او می باشد و با توجه به این دو مولفه درمی یابیم که تاریخ نگاری شیخ در «الارشاد» کاملا منطبق با مبانی کلامی او می باشد و به تعبیر دیگر، نوعی تقدم کلام بر تاریخ را در این اثر مشاهده می کنیم.
جهت دریافت متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید.
ثبت دیدگاه