روز نوزدهم /جزء نوزدهم
ويَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلَى يَدَيْهِ يَقُولُ يَا لَيْتَنِي اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلًا﴿۲۷﴾ يَا وَيْلَتَى لَيْتَنِي لَمْ أَتَّخِذْ فُلَانًا خَلِيلًا ﴿فرقان:۲۸﴾
ترجمه
و روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] می‌گزد [و] می‌گوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی به سوی حق برمی‌گرفتم، (۲۷) ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمی‌گرفتم، (۲۸)
امام‌صادق علیه‌السلام درباره این آیه فرمود: « مراد از سَبیل {راه} در این آیه علی‌بن‌ابیطالب است»¹
از امام‌باقر و امام‌صادق علیهماالسلام نقل است:
«این آیات در شأن دو نفر از مشایخ قریش نازل شده است؛ به زبان اسلام آوردند ولی با رسول خدا منافقانه رفتار می‌کردند. بین این دو نفر برادری و رفاقت وجود داشت و یکی باعث انحراف دیگری از راه حق شد و هر دو هلاک شدند.
خداوند داستان آنان را در آخرت حکایت می‌کند که در هنگام نزول عذاب به یکدیگر چه می‌گویند. در آن هنگام ناراحت و محزون و از رفتار خود پشیمان می‌شوند، اما پشیمانی دیگر سودی ندارد»²
ا—————————
➊ تأويل الآيات الظاهرة، ص ۳۷۰
➋ البرهان في تفسير القرآن، ج۴، ص۱۳۲
ثبت دیدگاه