رضایت خداوند، شامل تمامی کسانی که در آن روز بیعت کردهاند نیز نخواهد شد؛ بلکه تنها شامل کسانی میشود که با ایمان قلبی بیعت کردهاند؛ زیرا خداوند رضایت خود را مشروط به داشتن ایمان کرده است. چنانچه خداوند در آن آیه رضایت خویش را تنها به گروه مؤمنین اطلاق میکند
یزید در پی آن بود که از امام حسین علیهالسلام برای استحکام خلافت خود بیعت بگیرد و بیعت امام حسین علیهالسلام با یزید مستلزم نابودی اسلام بود. امام حسین علیهالسلام با یزید بیعت نکرد و خود را فدای اسلام کرد و با شهادت خویش، بقا و پیشرفت اسلام را تضمین کرد.
ماجرای تخلف معاویه از دستور پیامبر(ص) و به دنبال آن، نفرین حضرتشان است: «پیامبر(ص) به معاویه پیام داد[تا مطلبی را برایش بنویسد]. گفتند: او مشغول غذا خوردن است. لحظاتی گذشت و پیامبر دوباره پیام خود را تکرار کرد. باز هم گفتند: او مشغول صرف غذا است! پیامبر(ص) دقایقی صبر کرد و برای بار سوم برایش پیام فرستاد
یکی از تفاوت های اصلی وهابیت و اهل سنت موضع گیری آنها نسبت به اهل بیت پیامبر (صلی الله علیه وآله) است. علمای اهل سنت همچون آقایان بخاری ، مسلم و احمد بن حنبل در کتاب های خود چندین بخش را به فضائل اهل بیت (علیهم السلام)، امام علی، حضرت زهرا و امام حسن و امام حسین (علیهم السلام) اختصاص داده اند.
قبل از پرداختن به پاسخ ذکر این نکته ضروریست که وقتی چیزی با ادله و شواهد مستدل و اثبات شد ندانستن فواید آن ضرر و ضربه ای به اصل اعتقاد نخواهد بود. مثلا چه بدانیم حکمت و فایده تعداد رکعات نماز صبح چیست و چه ندانیم برای یک مسلمان معتقد فرقی نمی کند. شیعیان نیز بر اساس ادله به این نتیجه رسیده اند که امام زمان (عج) زنده و حاضر هستند و اینکه فایده غیبت امام را بدانند یا نداند در اصل اعتقادشان تاثیری ندارد.
مسئله مهدویت همواره موجب وحشت دشمنان مکتب اهل البیت (علیهم السلام) بوده و لذا از آنجایی که دشمنانی همچون وهابیت از مهدویت، دل خوشی نداشته اند به همین دلیل درصدد انکار بسیاری از مفاهیم مهدویت برآمده اند.
ظاهرا معیار شرک نزد وهابیت طلب حاجت از غیر الله است. در حالی که اگر طلب حاجت از غیر الله موجب شرک شود، نباید فرقی بین درخواست از فرد زنده یا مرده، غائب و حاضر و مقدور و غیر مقدور باشد. چرا که در هر کدام از این صورتها معیار شرک وجود دارد. پس معیار شرک چیست؟
در منظومه فکری وهابیت، بسیاری از افعال مرسوم میان مسلمانان، محکوم به شرک یا ذریعه به شرک بوده و از همین رو جمعیت فراوانی از مسلمانان، خارج از دین قلمداد شده اند. یکی از همین افعال، نام گذاری فرزندان به نام هایی همچون عبدالرسول، عبدالنبی (صلی الله علیه وآله)، عبدالحسین (علیه السلام)، عبدالرضا (علیه السلام) است. هر چند در برخی از عبارات علمای وهابیت، نام گذاری به نام های مذکور، صرفا ممنوع و حرام دانسته شده است.
وهابیت مدعی شده اند که مشرکان در ربوبیت، موحد بوده و تنها مشکل آنان، شرک در الوهیت می باشد. چنانکه محمد بن عبدالوهاب می نویسد:توحیدربوبی، مورد اقرار کافر و مسلمان است. ولی توحید الوهی، همان چیزی است که کافر را از مسلمان، متمایز می کند (یعنی توحید الوهی را فقط مسلمانان باور دارند). بدیگر سخن کفار نیز معتقد بودند خدای متعال، خالق، رازق و مدبر امور است.
حدیث ثقلین که به صورت متواتر در کتابهای اهلسنت و شیعه نقل شده است؛ یکی از دلائلی است که برای اثبات زنده بودن امام زمان(ع) مورد استناد قرار میگیرد.