توافق‌نامه همکاری بین بنیاد بین‌المللی امامت و معاونت فرهنگی حوزه‌های علمیه خواهران امضا شد ۰۵ آبان ۱۴۰۴
بیست و یکمین جلسه کمیته تصویب پایان‌نامه‌های امامتی مرکز تخصصی امام‌شناسی برگزار شد
همکاری‌های علمی و فرهنگی آستان قدس رضوی و بنیاد بین‌المللی امامت گسترش می‌یابد
بیست و دومین نشست ماه امامت برگزار می‌گردد
دوره جدید «هسته‌های پژوهشی امامت» با ۵ محور تخصصی آغاز شد
گسترش همکاری‌های علمی و فرهنگی در حوزه معارف امامت و فاطمیه
معرفی دوره مکیال نور
مرکز تخصصی اقامه نماز و بنیاد بین المللی امامت برای ترویج فرهنگ نماز و معارف امامت اهل‌بیت علیهم السلام همکاری می‌کنند
سومین مجمع عمومی انجمن علمی امامت حوزه برگزار شد
برچسب » بنیاد بین المللی امامت
اوصاف علم امام در نهج‌البلاغه در پرتو تعارض زدایی از ادلّه
یکی از موضوعات اعتقادی شیعیان علم ویژه امام به امور غیبی است. از قرن سوم با تدوین برخی از کتب حدیثی و نقل احادیث مربوط به علم غیب امام، زمینه طرح علمی این موضوع فراهم شد. آنچه قابل توجه است گزارش‌های تاریخی به ظاهر متعارض می‌باشد که گاهی علم غیب را از امام، نفی و گاهی آن را برای امام ثابت می‌کند.
دلایل عقلی و نقلی علم غیب امامان معصوم(علیهم السلام)
امروزه، شبهاتی دربارۀ علم غیب امامان(علیهم السلام) معصوم مطرح شده که مقوله‌ای جدید است و در چند قرن بعد از حیات امامان معصوم(علیهم السلام)، طی فرایندی طولانی و تطور تاریخی مطرح شده است. این مقاله بر آن است که مبانی عقلی و نقلی علم غیب امامان معصوم(علیهم السلام) را مورد بحث و بررسی قرار دهد و بعد از بررسی به این نتیجه رسیده است که علم غیب امامان معصوم(علیهم السلام) ریشه در آیات و روایات معتبر دارد.
سبک شناسی مواجهه امامان معصوم(علیهم السلام) با مدعیان دروغین مهدویت
این پژوهه با روشی توصیفی تحلیلی می‌کوشد تا سبک مواجهه ائمه(علیهم السلام) با مدعیان دروغین مهدویت را واکاوی کند. این جستار در پاسخگویی به این پرسش که سبک مواجهه امامان معصوم(علیهم السلام) با مدعیان دروغین مهدویت به چه نحوی بوده، تأکید دارد که سبک مواجهه آنان از سنخ «مدیریت بحران» بوده است؛ بدین معنا که ائمه(علیهم السلام) در مقابله با مدعیان دروغین به دنبال اتخاذ تصمیماتی بودند که به کاهش روند پیدایش مدعیان و به کنترل و دفع آنان بیانجامد.
یادکرد از حسین بن روح نوبختی در منابع کهن (سده‌های ۴ تا ۸ هجری)
منابع به حسین بن روح نوبختی (د 326 ق/ 938 م) از وابستگان خاندان نوبختی که در نزد شیعیان امامیه به عنوان نایب سوم امام دوازدهم شناخته شده است کمتر پرداخته و یا به ابعاد شخصیتی او اشاره نکرده‌اند. مسئله‌ای که این مقاله به بررسی آن می‌پردازد این است که آیا در منابع کهن اعم از نوشته‌های تاریخی، کلامی و حدیثی شیعه، کتاب‌های رجال و فرق به نیابت خاص او پرداخته‌اند یا خیر؟
معیار غلو در اندیشه شیخ صدوق
یکی از مباحثی که امروزه در ایران، به پیروی از بعضی متفکران غربی مطرح می شود، تقدس زدایی از جهان و دین است. از جمله مباحثی که سعی در تقدس زدایی از آن شده است، جایگاه امام است.
گزارشی از کتاب: «الافصاح فی الامامة»
«الإفْصاحُ فی الإمامَة» کتابی به زبان عربی در اثبات عقاید شیعه درباره امامت و جانشینی پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله) اثر مرحوم شیخ مفید است. بنا بر اشاره مؤلف در ابتدای کتاب، هرآنچه در موضوع امامت ذکر آن لازم بوده در این کتاب آمده است. این موضوع در کتاب‌های پیشین با این گستردگی بررسی نشده است. مؤلف با استفاده از استدلالهای کلامی به اشکالات پیرامونی موضوع امامت و آراء مختلف فرقه‌های اسلامی مانند معتزلی ها، حشویه‌ها و خوارج جواب داده است.
گزارشی از کتاب: «تفضیل امیرالمومنین علیه السلام»
تَفضیلُ أمیرالمؤمنین(علیه السلام) کتابی به زبان عربی اثر مرحوم شیخ مفید (درگذشت ۴۱۳ق) است. موضوع کتاب درباره فضایل حضرت علی(علیه السلام) و اثبات برتری آن حضرت است. شیخ مفید در این اثر با استناد به احادیث شیعه و سنی، فضائل امام علی(علیه السلام) بر همه پیامبران جز پیامبر اسلام را به اثبات رسانده است. این اثر به زبان فارسی نیز ترجمه شده است.
«ولیّ نعمت» به چه معنا است، و چرا می‌گوییم: اهل‌بیت(علیهم السلام) ولی نعمت ما هستند؟
«ولی نعمت» به معنای صاحب نعمت است؛ یعنی کسی که نعمت‌های ما از جانب او است. چنانچه از آیاتی مانند آیه 53 سوره نحل و آخرین آیه از سوره ضحی استفاده می‌شود، «ولی نعمت»، در مرحله اول خدای متعال است که آفریننده تمام نعمت‌های مادی و معنوی است. چنانچه امام علی(علیه السلام) می‌فرماید: «أُوصِیکُمْ عِبادَ اللَّهِ بِتَقْوَى اللَّهِ وَلِیِ النِّعْمَةِ وَ الرَّحْمَةِ خالِقِ الْأَنامِ»؛ بندگان خدا شما را سفارش می‌کنم به تقوای خدایی که صاحب نعمت و رحمت و آفریننده انسان‌ها است.
اهمیت شناخت امام در هر عصری چقدر است؟
روایاتی پیرامون ضرورت شناخت امام در منابع روایی فریقین نقل شده است؛ و به عبارتی مورد پذیرش تمام مسلمانان بوده و از چنان تواتری برخوردار است که در اصل آن نمی‌توان تردید کرد، با این توضیح که شیعیان آنها را به ضرورت بیعت با امام معصوم(علیه السلام) دانسته، اما برخی از اهل‌سنت، دایره آنها را گسترش داده و این روایات را شامل افراد غیر معصوم نیز می‌دانند.
آیا حدیث «لیس الدین الّا الحب» معتبر است؟ معنای آن چیست؟
درباره مقصود از حُبّ و بُغض در این روایات، چند احتمال بیان شده است: 1.مراد، دوستی با اهل‌بیت عصمت و طهارت(علیهم السلام) و دشمنی با دشمنان آنان؛ است. 2.علاوه بر اهل‌بیت(علیهم السلام)، شامل دیگر مؤمنان نیز می‌شود. 3.مقصود محبّت اجتماعى است؛ یعنى دین، جز دوستى انسان‌ها با هم نیست.
معرفی کتاب «دلائل الصدق»
