پیش همایش کنگره بین المللی علامه میرحامد حسین در لبنان برگزار می شود کل نظام جمهوری اسلامی ایران اعم از حوزه ها، دانشگاه ها و آموزش و پرورش، به تلاش علمی و آموزشی و پژوهشی و فرهنگی بنیاد بین المللی امامت نیاز جدی و مبرم دارند. همکاری دبیرخانه کنگره بین المللی بزرگداشت علامه میرحامد حسین با عتبه مقدسه عباسیه در انتشار نخستین ترجمه عربی کامل عبقات الانوار دیدار نماینده آیت الله العظمی سیستانی با مدیران و اساتید بنیاد بین المللی امامت حجتالاسلام والمسلمین فاضل، مدیر حوزههای علمیه خواهران از بنیاد بین المللی امامت دیدار کردند بازدید علامه انور علی نجفی مدیر موسسه البلاغ و الکوثر پاکستان از بنیاد بین المللی امامت و نشست صمیمی با مدیران این مجموعه معرفت اساسیترین شرط زیارت حضرت معصومه سلام الله علیها پیشنشست «جایگاه فقاهت و اجتهاد در اندیشه کلامی علامه میرحامدحسین» در مرکز فقهی ائمه اطهار علیهم السلام برگزار شد حضرت معصومه (سلام الله علیها) در جمع بانوان محدثه پنجمین نشست احیاگران فرهنگ امامت با موضوع «نکوداشت شرفالاسلام ابن بطریق حلی» سخنان کمتر شنیده شده از حضرت معصومه سلاماللهعلیها
شهر حله از آن زمان که به دست سیفالدوله امیر بنیمزید در سالهای 439 تا 495 قمری بنیانگذارده شد، مرکز شیعیان، فقیهان، دانشمندان و شاعران دلباختۀ شیعی بوده است.شهر بغداد در حملۀ هلاکوخان به عراق، به تصرف مغولان درآمد و تاراج گردید. در این میان، شهر حله با تدبیر و حرکت سنجیدۀ علمای بیداردل و تدبیرگر، از هجوم وحشیانة مغولان در امان ماند و به دلیل امنیت حاکم بر شهر و حضور عالمان، فقیهان و دانشمندان پرآوازه، مرکزیت علمی بغداد به حوزۀ حله سپرده شد و این حوزه در طول قرنهای ششم تا نهم قمری مرکز حوزههای شیعه نام گرفت.
میان بسیاری از باورهای کلامی و جهت گیری ها و مناسبات اجتماعی و سیاسی در تاریخ اسلام، رابطه ای انکارناپذیر یافت می شود. بر همین اساس، ائمه(ع) در طول دوره حدود 250 سال حضور خود در میان مردم و در شرایطی که فاقد ابزار معمول و اهرم متعارف اعمال قدرت و حاکمیت - از جمله قدرت سیاسی و نظامی- بودند، با عرضه نظریه «امامت منصوص» به جای مدل رایج امارت و خلافت در جامعه اسلامی و در قالب یک جهت گیری کلامی، زمینه تعمیق نفوذ و گسترش اثربخشی و اقتدار خود را در عرصه مناسبات اجتماعی و سیاسی فراهم نمودند.
مرحوم آیه الله شیخ علی نمازی شاهرودی از دانشمندان بزرگی است که در تبیین عقاید شیعه - از جمله موضوع امامت-گامهای موثری برداشته است.نویسنده در مقاله حاضر، به معرفی کتاب اثبات ولایت و دو رساله «نورالانوار» و «علم غیب» ایشان همت گماشته است. وی در راستای این هدف، پس از ارائه شرح حال مختصری از نویسنده کتاب و آثار وی، اطلاعات مبسوطی را درباره کتاب مورد نظر ارائه میدهد و در ادامه، با بیان محتوای رسالههای «نورالانوار» و «علم غیب»، مقاله خویش را به پایان میرساند.
با عنایت به شواهد فوق مشخص می شود زنده شدن اموات در این دنیا، امری ممکن بوده و هیچ گونه استبعادی ندارد. حال که زنده شدن، امری ممکن است برهمین اساس، اموری نظیر سخن گفتن، خندیدن، پلک زدن بعد از مرگ توسط اولیاء الهی نیز استبعادی نخواهد داشت. چرا که در بدترین حالت، می توان اینگونه متصور شد که شخصی که بعد از مرگ چنین اموری را انجام داده است، به اذن الهی چند لحظه ای زنده شده و مجددا از دنیا رفته است. البته علاوه بر این دلیل، موارد متعددی نیز وجود دارد که طبق آن موارد، برخی از اولیاء الهی پس از مرگ، اموری نظیر خندیدن، صحبت کردن و باز و بسته کردن چشمان را انجام داده اند. در بخش بعدی به برخی از این شواهد اشاره خواهد شد.
همانگونه که دیده می شود در این آیات پیامبر (صلی الله علیه وآله وسلم) را مورد خطاب قرار داده است، حال آیا می توان گفت که شخص رسول الله (صلی الله علیه وآله وسلم) نعوذ بالله این خصوصیتها را داشته اند که خداوند ایشان را مورد عتاب قرار داده است. همین حال در مورد آیه مذکور متصور می باشد، و باید بگوییم اگرچه آیه خطاب به دختران رسول الله (صلی الله علیه وآله) است اما فقط نگاهش به ایشان نیست بلکه می خواهد خطاب به ایشان بفرماید تا همه جامعه بدانند که این حکم وقتی برای دختران رسول الله (صلی الله علیه وآله) برای ایشان دیگر به طریق اولی می باشد.
کتاب «مقتل الزهراء سلام الله علیها»، را میتوان به عنوان نخستین مقتل در بازخوانی مصائب آن حضرت به زبان فارسی تلقی نمود که توسط حجت الاسلام و المسلمین محمد حسین سجاد به نگارش درآمده است. نویسنده در مقدمه این کتاب میگوید: «از آنجا که تا کنون موضوع شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها به صورت داستانی واقعی و مقتلی مستند به روایات اهل سنت جمع آوری نشده بود، پس از حدود هفت هزار ساعت مطالعه در کتب معتبره اهل سنت و تألیف کتاب احراق بیت الزهراء علیها السلام برای رفع شبهه و روشن شدن هر چه بیشتر شهادت و مصائب آن حضرت به گردآوری اسنادی از منابع اهل سنت در این خصوص پرداختم.
نسخههای خطی کتاب سلیم که در ترجمه کتاب معرفی شده، نسخههایی است که یا در کتابهای علمای گذشته به آنها اشاره شده و صاحبان آنها از وجود آنها خبر دادهاند و یا هم اکنون در کتابخانهها موجود است و در فهرستهای آنها ذکر شده یا در نسخههای خطی دیگر از وجود آنها خبر داده شده است. مجموع این نسخ به بیش از ۶۰ نسخه میرسد. از اولین چاپ متن عربی کتاب بیش از پنجاه سال گذشته، و منتخب کتاب سلیم قبل از چاپ اصل آن به طبع رسیده است. ترجمه کتاب به زبان اردو بیش از بیست سال قبل، و ترجمه فارسی آن ۱۵ سال قبل برای اوّلین بار چاپ شده است.
شیعیان معتقدند امام باید معصوم و منصوب از طرف خدا باشد.در این نوشتار،با آرای فرهیختگانی همچون ابن سینا،سهروردی،صدر المتالهین،ابن عربی،مولوی،سید حیدر آملی و امام فخر رازی آشنا میشویم.وی میگوید شیعهء امامیهء،قطب عالم امکان را-[که]صوفیه ضرورت وجود او را در هر عصری لازم شمردهاند-امام معصوم و صاحب الزمان و غایب و منشأ معجزهها و خارق عادتها میشمارند و حق با آنهاست.پایان بخش نوشتار، مروری است بر روایتهایی که الهامبخش این فرهیختگان در اعتقادشان در مسئله امامت بوده است.
قیام توابین و مختار، با هدف خونخواهی امام حسین( انجام گرفت که رهبران آنها دیدگاه و روشهای انقلابی متفاوتی داشتند؛ توابین بیشتر در پی جبران قصورشان در قبال قاتلان دشت طف بودند و معیارهای دشواری برای جذب نیرو داشتند. از اینروی، تنها راه تحقق هدف خود را جانفشانی دانسته، قائل به اصالت وسیله، همپایة هدف بودند. دیدگاه مذهبی توابین و راه تحقق هدفشان، در جامعه آن روز کوفه اقبال عام نیافت و نتوانستند هدف قیام را تحقق بخشند؛ در حالی که مختار با تکیه بر تدبیر، دوراندیشی و بهکارگیری ابزارهای گوناگون، بر کوفه تسلط یافت و بسیاری از قاتلان دشت طف را مجازات کرد؛ هرچند او نیز در نهایت مغلوب زبیریان شد و جنبشش داوم نیاورد.
معجزه، همانگونه که صدق مدّعی نبوت را اثبات میکند، صدق مدّعی امامت را نیز اثبات میکند و به نبوت اختصاص ندارد. معمولاً متکلمان امامیه، معجزه را یکی از راههای شناخت امام دانسته و توانایی بر انجام معجزه را از صفات لازم امام شمردهاند. آنان در اثبات امامت امامان(ع) عموماً و امام مهدی(عج) خصوصاً علاوه بر نصوص امامت، از برهان معجزه نیز بهره گرفتهاند. معجزات حضرت ولی عصر(عج) بسیار است که برخی به دوران قبل از امامت آنحضرت و برخی به دوران امامت ایشان در دو دوره غیبت صغرا و کبرا مربوط است.