چکیده مقاله بازخوانی اندیشه امامتی سلفی گری ایرانی:
پژوهش حاضر به منظور شناخت آرای امامتی جریان سلفی‌گری ایرانی -که از جریان‌های تجدیدنظرطلب در باورهای شیعی است- و بررسی تطابق یا عدم تطابق آن با جریان اصلی امامیه صورت پذیرفته است.
نگارنده در چهار حوزۀ تعریف امامت، ویژگی‌های اصلی و غیراصلی امام و فرآیند شکل‌گیری امامت از نگاه این جریان، به بحث و نظر پرداخته است.
ابتدا با تبیین پنج واژه از منظومۀ واژگانی که شیعیان برای تعریف در حوزۀ امامت به کار برده‌اند، به علل مخالفت جریان سلفی‌گری ایرانی با این واژگان پرداخته شده است.
در حوزۀ ویژگی‌های اصلی امامت، انکار نصب امام از سوی خداوند و علم و عصمت امامان از سوی آنان، و
تردیدشان در افضلیت امیرمؤمنان(ع) بر سایر خلفا، از یافته‌های این نوشتار است.
این جریان در حوزۀ ویژگی‌های فرعی، شئون و مناصب امامان، همان رویۀ انکار را پیش گرفته است و
به زعم خویش، قرآن و عقل را مؤید آرای خویش پنداشته است.
در نهایت نیز در فرایند انتقال امامت، به انکار نص و عدم انتصاب امامان تصریح داشته‌اند.
این پژوهش کوشیده است گزارشی مستند از این چهار مؤلفه در آرای این گروه ارائه کند تا
با تبیین صحیح نگاه این جریان به مسئلۀ امامت، میزان همخوانی و مخالفت آنان با رئوس عقاید جریان اصلی امامیه را آشکار سازد.
برای مطالعه معرفی کتاب “موسوعه معارف شیعی (گفتمان سیاسی)” اینجا کلیک کنید
سلفی گری ایرانی یا قرآنیان نام یک جریان فکری است که با تکیه بر شعار بازگشت بـه قـرآن، در سـالهای مشـروطه و پـس از آن،
تحـت تأثیـر اندیشـه های اصالحـی شـیخ هادی نجـم آبــادی توســط یکــی از شا گردان ایشان به نام اسدالله خرقانی شکل گرفت
و بـه وسـیلۀ چهره هـای دیگـری همچـون: شــریعت ســنگلجی، یوسـف شـعار، برقعی،قلمـداران و حسـینی طباطبایـی ادامـه یافت.
این گـروه که قرآن را در بخش اعتقادات کــافی و بی نیـاز از سـنت میداننـد، روش تفسـیری قـرآن بـه قـرآن را شـاخص فهـم قـرآن قـرار داده اند
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
دیگر مقالات بنیاد امامت:
ظهور سلفی گری شیعی در ایران و تقابل اعتقادی آنان با شیعیان امامی
ثبت دیدگاه