درنگی در یکسان پنداری تبری پنهانی و علنی
در طول سال‌های اخیر که مسأله وحدت میان شیعه و اهل سنت در برخی از جوامع به گونه افراطی مطرح می شود برخی از افراد این موضوع را به صورت قطعی تبیین می کنند که لعن دشمنان اهل بیت علیهم السلام به صورت خفا و علنی یکسان است و چنانکه لعن علنی مخالفان از نگاه دین ممنوع است لعن خفائی نیز ممنوع است. به نظر می رسد این دیدگاه با دستورات قرآن و روایات ناسازگار بوده و عاقب نامبارکی را در بر خواهد داشت. این موضوع در قالب چند نکته بیان می شود:
-
لعن و برائت پنهانی و علنی در قرآن:
خداوند در قرآن به طور صریح از جهنمی بودن مشرکان و بت‌هایشان صحبت می کند. در آیه ۶۷ سوره انبیاء رسما اعلام می فرماید که «أُفٍّ لَكُمْ وَ لِما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ» همچنین در آیه ۹۸ همان سوره بت ها را هیزم های جهنم معرفی می کند «إِنَّكُمْ وَ ما تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ حَصَبُ جَهَنَّمَ أَنْتُمْ لَها وارِدُون». همچنین آیاتی به طور صریح کافران حاضر در عصر رسول خدارا لعنت کرده است.
برخی از این آیات که در دوران مدینه نازل شده به صورت واضح گویا است که مقصود یهودیان و مسلمانان منافقی هستند که مردم آنان را نیز می شاختند همچون آیات بقره ۱۵۹ و ۱۶۱؛ ۸۷ آل عمران؛ ۵۱و ۵۲ نساء؛ توبه ۷۸؛ احزاب ۶۴تا۶۸٫ به یقین لعن آنها حساسیت ویژه ای را در بر می‌داشت.
اگر لعن مخالفان و مقدسات مخالفان امری نادرست بود نباید علنی می شد و نباید قرآن لعن بت ها و کافران را به صورت علنی بیان می کرد.
حتی قرآن رسما برخی از اصحاب پیامبر را لعنت کرده است. همچون شجره ملعونه «وَ إِذْ قُلْنا لَكَ إِنَّ رَبَّكَ أَحاطَ بِالنَّاسِ وَ ما جَعَلْنَا الرُّؤْيَا الَّتي أَرَيْناكَ إِلاَّ فِتْنَةً لِلنَّاسِ وَ الشَّجَرَةَ الْمَلْعُونَةَ فِي الْقُرْآنِ وَ نُخَوِّفُهُمْ فَما يَزيدُهُمْ إِلاَّ طُغْياناً كَبيرا» (اسراء: ۶۰) که پیامبر آنان را بنی امیه معرفی کرده است.
مراد از شجره ملعونه در قرآن، شجره و اصل و نسب حکم بن ابى العاص است و مقصود از خواب و رؤیا، رؤیایى است که پیامبر صلى الله علیه وآله در خواب دیدند که فرزندان مروان بن حکم یکى پس از دیگرى بر منبرش مى نشینند. (تفسیر فخررازى، ج۲۰، ص۲۳۷؛ تفسیر قرطبى، ج۱۰، ص۲۸۱، تفسیر روح المعانى، ج۱۵، ص۱۰۵)
- لعن و برائت پنهانی و علنی در روایات:
در روایات اضافه بر توصیه به برائت پنهانی، لعن علنی به صورت رسمی نیز وجود دارد.
پیامبر صلی الله علیه و آله در قنوت نماز واجب خود دشمنش را لعن کرده است. (عن عبداللَّهِ بْنِ هِلَالٍ عن أَبِي عبداللَّه فِي حَدِيث قال: إِنَّ رَسُولَ اللَّه قَدْ قَنَتَ وَ دَعَا عَلَى قَوْمٍ بِأَسْمَائِهِمْ وَ أَسْمَاءِ آبَائِهِمْ و عَشَائِرِهِمْ و فَعَلَهُ عَلِيٌّ بَعْدَهُ؛ مستطرفات السرائر ص۹۸).
با توجه به اینکه حضرت نمازهای خود را با جماعت و در مسجد می خواندند اصحاب نیز نام ایشان را می شنیدند و لعن آنها را می فهمیدند.
همچنین تعمد بر نام بردن به اسم در قنوت وجهی جز اینکه دیگران بشنوند ندارد در غیر این صورت اگر نماز در خفاء بود؛ بدون نام بردن و فقط اسامی آنها را در ذهن مرور کردن برای لعن شدن کفایت می کرد.
همچنین امیرمؤمنان در قنوت نماز بدون هیچ واهمه ای و بدون هیچ تقیه ای معاویه و عمرو عاص و برخی دیگر افراد را لعن می کردند. (عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ مَعْقِلٍ، عَنْ عَلِیٍّ علیه السلام: أَنَّهُ قَنَتَ فِی الصُّبْحِ فَلَعَنَ مُعَاوِیَةَ وَ عَمْرَو بْنَ الْعَاصِ وَ أَبَا مُوسَى وَ أَبَا الْأَعْوَرِ وَ أَصْحَابَهُمْ؛ امالی، شیخ طوسی، ص۷۲۵؛ تاریخ طبری، طبری، بی نا، بیروت، لبنان، ج۵ ص۷۱ حوادث ۳۷هجری؛ الکامل فی التاریخ، ابن اثیر، دارصادر، بیروت، لبنان، ج۲ ص۴۱۳ حوادث۳۸ هجری)
لعن معاویه توسط امام در حضور مردم بود چنانکه گزارش نقل شده که «عَنْ ذَرِيحٍ الْمُحَارِبِي قال: قَالَ لَهُ الْحَارِثُ بْنُ الْمُغِيرَةِ النَّصْرِيُ أَيْ لِأَبِي عَبْداللَّه إِنَّ أَبَا مَعْقِلٍ الْمُزَنِيَّ حَدَّثَنِي عَنْ أَمِيرِ الْمُؤْمِنِينَ أَنَّهُ صَلَّى بِالنَّاسِ الْمَغْرِبَ فَقَنَتَ فِي الرَّكْعَةِ الثَّانِيَةِ فَلَعَنَ مُعَاوِيَةَ وَ عَمْرَو بْنَ الْعَاصِ وَ أَبَا مُوسَى الْأَشْعَرِيَّ وَ أَبَا الْأَعْوَرِ السُّلَمِيَّ قَالَ الشَّيْخُ صَدَقَ فَالْعَنْهُمْ» (بحار ج۸۵ص۲۱۰).
همچنین امام صادق علیه السلام بعد از هر نماز چهار مرد و چهار زن را لعن می کردند: « عَنِ الْحُسَيْنِ بْنِ ثُوَيْرٍ وَ أَبِي سَلَمَةَ السَّرَّاجِ قَالا سَمِعْنَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع وَ هُوَ يَلْعَنُ فِي دُبُرِ كُلِّ مَكْتُوبَةٍ أَرْبَعَةً مِنَ الرِّجَالِ وَ أَرْبَعاً مِنَ النِّسَاءِ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ فُلَانٌ وَ مُعَاوِيَةُ وَ يُسَمِّيهِمْ وَ فُلَانَةُ وَ فُلَانَةُ وَ هِنْدٌ وَ أُمُّ الْحَكَمِ أُخْتُ مُعَاوِيَةَ» (کافی، ج۳، ص۳۴۲؛ تهذیب الاحکام، ج۲، ص۳۲۱) بنا به گزارش راویان مشخص می شود که این لعن در حضور برخی از خواص بوده است.
روایات وارد شده برای لعن غاصبان اهل بیت علیهم السلام حتی در جلسات خواص و شیعیان بسیار فراوان است که این نوشتار گنجایش همه آن را ندارد که در اینجا فقط به یک گزارش اشاره می شود: « عَنْ إِسْمَاعِيلَ الْبَصْرِيِّ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ تَقْعُدُونَ فِي الْمَكَانِ فَتُحَدِّثُونَ وَ تَقُولُونَ مَا شِئْتُمْ وَ تَتَبَرَّءُونَ مِمَّنْ شِئْتُمْ وَ تَوَلَّوْنَ مَنْ شِئْتُمْ قُلْتُ نَعَمْ قَالَ وَ هَلِ الْعَيْشُ إِلَّا هَكَذَا.» (کافی، ج۸، ص۲۲۹)
در این حدیث امام از راوی می پرسد آیا شما در جلسات خود لعن برائت از دشمنان اهل بیت دارید؟
حضرت بعد از تایید کردن چنین جلساتی راوی را منع نکردند بلکه فرمودند خوشی و عیشی بهتر از این نیست.
از مجموعه روایات به دست می آید که لعن و برائت علنی هرچند در شیوه رفتار قرآن و پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله با مشرکان بوده ولی بر اساس سفارش امامان و به جهت رفاه حال شیعیان مشکل داشته و جائر نیست ولی لعن و برائت پنهانی از اساس منعی نخواهد داشت.
- اهمیت اصل برائت در کنار ولایت اهل بیت علیهم السلام:
برائت از ارکان دین است به گونه ای که ولایت بدون برائت اثری نخواهد داشت.
بر اساس آیات و روایات اگر برائت از دشمنان و غاصبان حقوق اهل بیت علیهم السلام و مدعیان امامت ایشان نباشد ولایت هیچ اثری نخواهد داشت. این از ارکان عقائد شیعه است و کسی که چنین عقیده ای نداشته باشد در باور به تشیع او تردید است. در اینجا صرفا به چند نمونه از روایات اشاره می شود:
امام باقر علیه السلام در هنگام تبیین معرفة الله در کنار تصدیق الله و تصدیق الرسول و موالاة امیرمؤمنان برائت از اعداء اهل بیت را شرط آن معرفی می کند «… قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ فَمَا مَعْرِفَةُ اللَّهِ قَالَ تَصْدِيقُ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ وَ تَصْدِيقُ رَسُولِهِ ص وَ مُوَالاةُ عَلِيٍّ ع وَ الِائْتِمَامُ بِهِ وَ بِأَئِمَّةِ الْهُدَى ع وَ الْبَرَاءَةُ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ عَدُوِّهِمْ هَكَذَا يُعْرَفُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَل…» (کافی، ج۱، ص۱۸۰)
امام رضا علیه السلام کمال دین را ولایت و برائت از دشمنان معرفی کرده است و بدون برائت دینی که حضرت رضا تایید می کند و ناقص و بی ثمر است : «وَ رُوِيَ عَنِ الرِّضَا ع أَنَّهُ قَالَ: كَمَالُ الدِّينِ وَلَايَتُنَا وَ الْبَرَاءَةُ مِنْ عَدُوِّنَا» (السرائر،ج۳، ص۶۴۰)
حتی امام صادق علیه السلام محبت کسانی که برائت از دشمنان ندارند را تکذیب کرده و فرموده است:« وَ قِيلَ لِلصَّادِقِ ع إِنَّ فُلَاناً يُوَالِيكُمْ إِلَّا أَنَّهُ يَضْعُفُ عَنِ الْبَرَاءَةِ مِنْ عَدُوِّكُمْ قَالَ هَيْهَاتَ كَذَبَ مَنِ ادَّعَى مَحَبَّتَنَا وَ لَمْ يَتَبَرَّأْ مِنْ عَدُوِّنَا»
برخی برای انکار از ریشه این موضوع مهم به آیه ۱۰۸ سوره انعام تمسک کرده اند در حالی که برداشت از این آیه نادرست است.
آیه « وَ لا تَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّوا اللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْم» به این معنا نیست که سب بت های دشمنان نشود بلکه به معنای سب و لعن علنی است.
این موضوع از فاء تفریع استفاده می شود. یعنی از سب و لعنی خودداری شود که مایه سب و لعن مشرکان و بت پرستان می شود ولی اگر سب و لعنی باشد که در خفا و پنهانی صورت بگیرد، مایه مقابله به مثل نخواهد شد.
قابل توجه است که اگر اعتقاد به برائت از دشمنان اهل بیت علیهم السلام و غاصبان حقوق ایشان یکی از معارف دینی و از ارکان دین و تشیع است باید در کنار سایر معارف دین در مجالس شیعیان مطرح شود به خصوص که در این مجالس کمتر نام افراد و مصادیق غاصبان برده شده و صرفا به اوصاف و نشانه های و رفتار های آنان بسنده می شود چنانکه زیارت عاشورا نیز بدون نام بردن صرفا به اوصاف اشاره کرده است و تنها به اول و ثانی و ثالت و رابع اکتفا کرده است. این عقیده اگر در مجالسی که مختص شیعیان است تبیین نشود و این عقیده به همه مردم منتقل نشود، شیعه در اعتقادات کمرنگ و به مرور از بین خواهد رفت. لذا اصل طرح برائت و تبری از دشمنان از لوازم تشیع و امامت اهل بیت علیهم السلام است.
- مفهوم لعن و سب و مقصود از مجالس برائت:
همانطور که از کتب لغت و روایات برداشت می شود «لَعن» یک فرد به معنای آرزوی دوری از رحمت الهی برای او (مفردات راغب، ص۴۷۱) و «سَبّ» یک فرد به معنای بیان کارها و باورهای زشت و ناپسند او است (المحیط فی اللغة، ج۸، ص۲۵۴).
مقصود از مجالس تبری که در این نوشتار سخن از آن است، مجالس فحش و ناسزا گفتن نیست بلکه مجالسی است که شیعیان بدانند عقیده شیعه بر تبری از دشمنان برپایه چه باور و اندیشه ای نشأت گرفته و شیعه چرا از غاصبان خلافت و مدعیان حقوق و شئون اهل بیت علیهم السلام بیزاری می جوید و این عقیده بر اساس چه آیه و روایتی نشأت گرفته است.
مجالس تبری تایید شده از سوی اهل بیت علیهم السلام همچون مجالس تولّی مستند به ادله عقلی و قرآنی و روایی است و غرض آن آگاه کردن شیعیان از باور بیش از هزار ساله خویش است.
باوری که از شخص رسول خدا صلی الله و علیه و آله و امیرمؤمنان علیه السلام و حضرت زهرا سلام الله علیهم نشأت گرفته است و دیگر امامان نیز این مسیر را ادامه داده اند.
از اینرو اگر عیوبی نیز برای غاصبان مطرح می شود زشتی ها و افعال ناپسند و عقائد پلید آنان است که در منابع متعدد فریقین بیان شده است نه اینکه سخن گزاف و بیهوده و بی اساس بیان شود.
- وحدت و تقیه؛ پیامد ها و آسیب ها:
وحدت امری برگرفته از تقیه است که سفارش فراوانی از سوی اهل بیت علیهم السلام دارد ولی موضوع تقیه بر خفا بودن است نه بر حذف کردن.
به عبارت دیگر تقیه کردن یعنی از علنی نشان دادن برخی از باورها و رفتارها خودداری کردن نه اینکه در خفا نیز تقیه کنند.
بنابراین تقیه در خفا از اساس معنا ندارد. گفتنی است فردی همچون معاویه که «نسائی» _ عالم بزرگ اهل سنت و صاحب کتاب «السنن الکبری» یکی از صحاح شش گانه اهل سنت _ برای او هیچ فضیلتی را بر نمی شمرد جز نفرین پیامبر بر او؛ که این سخنش سبب هجوم مردم شام بر او و ضرب و شتمش و در نهایت به مرگ وی منجر گردید (تهذیب الکمال، ج۱، ص۳۲۸)
با این وجود، افراط و زیاده روی در وحدت و تقریب مایه تقدس پنداشتن معاویه شده و بسیاری از اهل تسنن وی را از مقدسات خویش بر می شمرند.
این هشدار برای شیعه باقی است که اگر افراط در وحدت و تقریب ادامه داشته باشد تقدس گرایی به افرادی همچون یزید بن معاویه و مروان حکم و امثال اینها نیز برسد و دیگر کاری از دست شیعه برنیاید.
با این توضیح تمام نهی و سفارش به خودداری از لعن غاصبان خلافت تنها منحصر به مجالس علنی که سنی و شیعی در آن حضور دارند و مایه کدورت خاطر اهل سنت می شود هست و شامل مجالس خصوصی که بر اساس آموزه تقیه برپا می شود نمی گردد.
از اینرو یکسان پنداری مجالس علنی و خصوصی برائت امری نادرست و برخلاف دستور اهل بیت علیهم السلام و توصیه های روایات و عالمان ربانی شیعه است.
ثبت دیدگاه