چکیده مقاله جایگاه آیه مباهله در مطالعات کلامی فریقین:
آیه مباهله ، جزء نمایان ترین آیاتی است که از دیرباز در متن گفتگوهای کلامی فریقین رایج بوده است.
متکلمان امامی بر آن بوده اند که در پرتو دلالت معنایی آیه مباهله، پشتوانه ای قرآنی برای بنیان های مرامی شیعه فراهم سازند.
امامت، افضلیت امام و عصمت، از درخشان ترین دریافت هایی است که در پژوهش های کلامی شیعه از آن یاد شده است اما در مقابل،
متکلمان اهل سنت به جز اثبات نبوت،سایر وجوه معنایی که شیعه بدان استناد می جوید؛
برنتابیده است و در پیمایش کلامی خویش،کوشیده است با رویکردی سلبی با ادله ای چون پیامبر، مقصود معنایی انفسنا،کودک بودن حسنین و ترجیح مفضول بر فاضل، دلالت آیه را در حد یک فضیلت ساده فرو کاهد.
اما متکلمان امامی با بهره گیری از ادله عقلی، نقل های روایی، دریافت های تفسیری، قواعد ادبی و گزارش های تاریخی در جایگاه دفاع از دریافت های معنایی که از آیه مباهله دارند؛
آراء متکلمان عامه را به چالش کشیده اند که برآیند آن در اثبات افضلیت تابناک اهل بیت ظهوری روشن دارد.
مقدمه
روزی که مسیحیان نجران در آوردگاه پایانی شناخت حق حاضر شدند تا خدا میان آنان با پیامبر حکمش را با نزول عذابی از بین برنده جاری کند.
روز ۲۵ ذى الحجه سال دهم هجرت قراری است که برای اجرای این ماجرای بزرگ تعیین شد با فرا رسیدن روز موعود،
حضرت ختمی مرتبت با جمعی پنج نفره متشکل از امام علی، حضرت زهرا امام حسن و امام حسین به مصاف مسیحیان آمد
از آن سو مسیحیان که حضور پیامبر را در هیئتی جز این انتظار داشتند با نظاره به این جمع مصمم که وجودشان آکنده از نور یقین و ایمان بود
به تردید افتادند در این میان یکی از نمایندگان مسیحیان به دیگری گفت صورت هایی را می نگرم که
اگر از خدا بخواهند کوه ها را از جایشان به در می آورد پس مبادا با اینان به مباهله برخیزید.
بدین سان مسیحیان از انجام مباهلـه سـر بر تافتند و بـه پرداختن جزیه گردن نهادند (ر.ک؛ طبرسی، ۱۳۷۲ (۲ (۷۶۲)
و کلام باری تعالی چنین از این رویداد بزرگ سخن گفته است:
فَمَنْ حَاجَّكَ فِيهِ مِنْ بَعْدِ مـا جـاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ فَقُلْ تَعَالَوْا نَدْعُ أَبْنَاءَنَا وَ أَبْناءَكُمْ وَ نِسَاءَنَا وَنِسَاءَكُمْ وَ أَنْفُسَنا وَأَنْفُسَكُمْ
ثُمَّ نَبْتَهِلْ فَنَجْعَلْ لَعْنَتَ اللَّهِ عَلَى الْكَاذِبِينَ ﴾
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
ثبت دیدگاه