چکیده
اعتقاد به امامت منصوص و بلافصل امیرالمؤمنین علیه السلام به عنوان شاخصه اصلی اعتقاد امامیه به شمار می رود و عالمان امامیه از دیرباز به تثبیت آن از مسیر تفسیر آیات توجه داشته اند.
مسئله اصلی این پژوهش تحلیل و بررسی رویکرد شیخ طوسی در تفسیر آیات امامت و ولایت است که
با مقایسه تفسیر شیخ با تفسیر همفکران وی در مکتب کلامی امامیه بغداد همچون سید مرتضی و شیخ مفید و
نیز روش تفسیری سابق مفسران امامیه همچون قمی و عیاشی انجام پذیرفته است.
برای رسیدن به این هدف با روش تحلیلی و مطالعات کتابخانه ای، همه آثار شیخ مطالعه و تفسیر وی از این آیات از
جهاتی همچون جایگاه روایت در تعیین مراد از آیات، رویکرد تأویلی مبتنی بر روایات، نگاه تقریبی در
استدلال ها و جایگاه اقوال مفسران در تفسیر شیخ تحلیل شده است.
تفسیر شیخ طوسی از آیات ولایت و امامت را می توان تفسیری اجتهادی مبتنی بر فهم عقلایی از کلام وحی و
با لحاظ تراث روایی امامیه و امتداد مکتب تفسیری امامیه بغداد دانست که با توجه به جایگاه ویژه موضوع امامت در
مرزبندی مذاهب اسلامی تلاش دارد تا با رویکردی تعاملی در عین دفاع از مبانی قرآنی اندیشه امامت و
لزوم نص برای تعیین ولی، زمینه طرح دیدگاه تفسیری شیعه و ارائه مبانی قرآنی امامیه در موضوع امامت را
در محیط فکری جامعه اسلامی آن دوران فراهم کند.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
گزارشی از پیش‌بینی انجیل درباره واقعه عاشورا و ایثار سیدالشهداء
ثبت دیدگاه