چکیده:
باور به امکان غیبت حجت‌الهی، از دیرباز تا کنون از مسلّمات مکتب تشیّع به حساب می‌آید.
در نوشته‌های
برخی از مستشرقین ادعائی مبنی بر عدم وجود چنین باوری در عصر حضور امامان و برساخته بودن آن
بعد از دوران امامت امام عسکری علیه السلام مطرح شده است.
مطالعات و پژوهشهای پیشین پاسخی تفصیلی و
مناسب به این پرسش نداده و یا حداقل به طور جدّی مورد بررسی قرار نگرفته است.
پی‌جویی این باور در
کتب فِرق و گزارشهای تاریخی، تألیفات اصحاب ائمه علیهم السلام در این زمینه، اشعار شاعران، شکل‌گیری فِرق متعدد
و سودجوئی برخی شیادان از این باور اصیل، از مسائلی است که در این نوشتار مورد توجه قرار می‌گیرد.
تلاش این نوشتار بهره گیری از روش تاریخی برای اثبات آشنائی و باور شیعیان عصر حضور (حداقل
بخش مورد توجهی از ایشان) با باور به غیبت بوده است.
یافته‌های این نوشتار فرضیه‌ی برساخته بودن باور
غیبت توسط شیعیان را مورد خدشه قرار می‌دهد.
ثبت دیدگاه