چکیده :
گوهر معرفت به امام در یکی از روایاتی که هم از نظر لفظی و هم از نظر معنایی متواتر و مورد اتفاق فریقین است، یعنی حدیث «من مات و لم یعرف امام زمانه مات میته جاهلیّة» می‌تواند به عنوان عیاری برای سنجش میزان صدق و حقانیت رویکردها و مواضع انسان در طول تاریخ به شمار آید.
این مقاله با روش کتابخانه‌ای در گردآوری اطلاعات با شیوه تحلیلی و توصیفی در تحلیل داده‌ها، به تطبیق این حدیث بر مبنای مواضع و رویکردهای حضرت فاطمه زهرا (سلام اللّه علیها) مبادرت می‌ورزد و با استفاده از قرائن حالیه و مقالیه و به شهادت سیره عملی و سخنان آن حضرت، بر آن است که حضرت زهرا (سلام اللّه علیها) عارف به امام زمان خویش بوده و خلفای معاصر خود را به امامت قبول نداشته و با آن‌ها بیعت نکردند.
از آن جا که اگر کسی بیعت امامی بر گردنش نباشد به مرگ جاهلیت مرده است، و این فرض در باره حضرت فاطمه (سلام اللّه علیها) که به اتفاق فریقین، صدیقه و راستگو بودند، باطل است، پس امام به حق آن حضرت، امام امیرالمؤمنین علی بن ابی طالب (علیه السلام) بوده است و در سایه پذیرش امامت او است که انسان به حیات طیبه راه می‌یابد و از مرگ جاهلیت نجات می‌یابد.
جهت مطالعه متن کامل مقاله اینجا را کلیک نمایید
تحلیل رویکردهای حدیثی علامه امینی پیرامون احادیث مناشَدَه در کتاب الغدیر
ثبت دیدگاه