چکیده مقاله«مهارت‌های ارتباطی انسان با همنوعان در سبک زندگی توحیدی از منظر امام حسن عسکری علیه السلام »
ارتباط و تعامل در اجتماع از مهمترین ابعاد زندگی انسانی است، به گونه ای که آن را مهمترین ابزار هدایت برشمردند.
از این روی، یافتن مهارت‌های ارتباطی امری ضروری است که نداشتن این مهارت‌ها خسارت‌های سنگینی بر سلامت جسمی و روحی افراد خواهد داشت، لذا این امر در آموزه‌های قرآنی و روایی، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است.
شرایط خاص و محدودیت ارتباطی امام حسن عسکری با شیعیان به تنهایی گواه و تأکیدی بر اهمیت نوع و کیفیت ارتباطات در سبک زندگی توحیدی است.
یکی از فعالیت‌های علمی- فرهنگی ایشان، ایجاد شبکه ارتباطی با شیعیان و پیروان خود بود و از این طریق آنان را از هدایت خویش بهره مند می‌ساخت. پژوهش حاضر با هدف واکاوی مهارت‌های ارتباط با دیگران بر مبنای سیره این امام همام به روش نقلی- وحیانی، پردازش توصیفی-تحلیلی و گردآوری کتابخانه ای اطلاعات انجام گرفته است.
براساس سیره حضرت عسکری ، پرهیزگاری در زندگی، تواضع در برابر افراد، فراموشی لغزش و گناه ایشان، جود و بخشش، صبر و بردباری و … از جمله مهارت‌های ارتباطی در بُعد ایجابی است که رعایت آن ها موجب ارتباط مؤثر فرد با همنوعان می شود.
اظهار شادمانی در نزد فرد محزون و غمگین، نفاق و دورویی و … از بارزترین مهارت‌های ارتباطی در بُعد سلبی است که رعایت و عدم به کاربردن آنها در ارتباط با همنوعان به ارتباطی مؤثر می‌انجامد.
مقدمه
در جهان بینی توحیدی انسان به عنوان اشرف مخلوقات در نظام هستی از چنان جایگاه خاص و منحصر به فردی برخوردار است که قرآن کریم آدمی را به توجه به خویشتن فرا می خواند.
او این قابلیت و توانمندی را دارد که با خدا، خود، همنوعان و هستی ارتباطی غیر از ارتباط غیر ارادی و تکوینی داشته باشد.
ارتباطی که اراده و خواست خود انسان عامل اصلی و تعیین کننده آن ارتباط است، با آن در زندگی دنیا جهت حرکت خود را مشخص کرده و در برابر این اراده مسئول است؛ از این رو باید بر ایجاد این روابط و کیفیت آنها دقت عمل کافی داشته باشد تا علاوه بر سازنده و مثبت بودن او را به کمال مطلوب و نهایی برسانند.
لازمه آن، داشتن نگرش صحیح و اعتقاد نسبت به مبدأ، معاد، جهان هستی است.
بینش توحیدی انسان نسبت به مبدأ و معاد سبب می‌شود که با خدای یگانه، خود و با سایر مخلوقات ارتباطی مثبت و مؤثر برقرار کند.
مبحث ارتباط و مهارت‌های ارتباطی در اسلام دارای جایگاه و اهمیت فوق العاده است به طوری که حتی می‌توان آن را
مأموریت مهم رسالت پیامبر اسلام (ص) دانست و بعد از ایشان ائمه اطهار عهده دار ادامه آن شدند.
با توجه به شرایط خاص امام حسن عسکری (ع) که امام در سامرا اقامت اجباری داشتند و تحت مراقبت شدید حکومت بودند و
برای فعالیت‌های خود با محدودیت روبه رو بودند،گرچه فضای فعالیت سیاسی نبود،اما بهترین فرصت برای اقدام فرهنگی بود.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
ثبت دیدگاه