روز بیست وهفتم /جزء بیست وهفتم
والنَّجْمِ إِذَا هَوَى ﴿۱﴾ مَا ضَلَّ صَاحِبُكُمْ وَمَا غَوَى ﴿۲﴾ وَمَا يَنْطِقُ عَنِ الْهَوَى ﴿۳﴾ إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْيٌ يُوحَى ﴿نجم:۴﴾
ترجمه:
سوگند به ستاره هنگامی که [برای غروب کردن در کرانه افق] افتد؛﴿۱﴾که هرگز دوست شما از راه راست منحرف نشده، و [در ایمان و اعتقادش از راه راست] خطا نرفته؛
﴿۲﴾و از روی هوا و هوس سخن نمی گوید.﴿۳﴾گفتار او چیزی جز وحی که به او نازل می شود، نیست.﴿نجم:۴﴾
ابن عباس گوید:
“يك شب نماز عشاء را با رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله خوانديم و چون سلام داد، به ما رو كرده و فرمود: «امشب با سپيده دم اخترى از آسمان در خانه يكى از شماها سقوط كند؛ هر كه باشد او وصى و خليفه و امام بعد از من است»
نزديك سپيده دم هر كدام در خانه خود نشستند و انتظار سقوط اختر را داشتيم … چون سپيده دميد، آن اختر از جا كند و در خانه على‌بن‌ابیطالب علیه‌السلام سقوط كرد.
رسول‌خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله به على علیه‌السلام فرمود: «اى على! قسم به آنكه مرا به نبوت مبعوث كرده، وصيت و خلافت و امامت پس از من براى تو لازم شد»
منافقان گفتند: «محمد در محبت عموزادهاش گمراه شده و درباره او از روى وحى سخن نمي‌كند»
و خداى تبارك و تعالى نازل كرد: ﴿قسم به ستاره وقتى كه فرود آمد! كه صاحب شما گمراه نشده (يعنى در محبت على‌بن‌ابیطالب علیه‌السلام) و از راه به در نرفته و به دلخواه سخن نگويد؛ آن نيست جز وحى كه نازل شده است﴾¹
ا—————————
➊ الأمالي صدوق، ص۵۶۵
ثبت دیدگاه