بر خلاف ادعای وهابیت مبنی بر بدعی بودن عزاداری، نه تنها مشروعیت عزاداری با استناد به کتاب و سنت اثبات می‌شود، بلکه حتی مشروعیت روضه‌خوانی نیز در سیره عملی رسول الله(ص) قابل اثبات است.
روضه‌خوانی در اصطلاح به معنای بیان مصیبتهای یکی از بزرگان دین است که با گریه و ماتم همراه است.
این عمل نه تنها در سیره قولی و فعلی اهل بیت(ع) به کرّات ثبت شده است، بلکه حتی در سیره عملی پیامبر خدا(ص) نیز به چشم می‌خورد.
در حدیثی که در صحیح بخاری نقل شده است، درباره وقایع پس از جنگ موته، به ماجرای مهمی اشاره شده است.
جنگ موته از بزرگترین سریه‌های تاریخ صدر اسلام که در سال هشتم هجری بین سپاه اسلام و سپاه روم رخ داد.
فرماندهی سپاه اسلام در این جنگ، بر عهده جعفر بن ابی طالب، زید بن حارثه و عبدالله بن رواحه بود که هر سه فرمانده شهید شدند.
پس از شهادت این افراد، رسول خدا(ص) از این اتفاق با خبر شدند و در جمع صحابه، مصیبت شهادت فرماندهان لشکر را بازگو کردند:
عنْ أَنَسِ بْنِ مَالِكٍ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ، قَالَ: قَالَ النَّبِيُّ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ:
«أَخَذَ الرَّايَةَ زَيْدٌ فَأُصِيبَ، ثُمَّ أَخَذَهَا جَعْفَرٌ فَأُصِيبَ، ثُمَّ أَخَذَهَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ رَوَاحَةَ فَأُصِيبَ وَإِنَّ عَيْنَيْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّى اللهُ عَلَيْهِ وَسَلَّمَ لَتَذْرِفَانِ…»
رسول خدا(ص) فرمود: زید پرچم را در دست گرفت و به شهادت رسید، سپس جعفر پرچم را در دست گرفت و
او نیز به شهادت رسید، سپس عبدالله بن رواحه در دست گرفت و او نیز به شهادت رسید، پیامبر خدا(ص) در
حالی این وقایع را بیان می کرد که چشمان ایشان اشکبار بود.
صحیح بخاری، حدیث ۱۲۴۶.
این عمل پیامبر(ص) در جمع صحابه بوده و بدون شک با گریه و زاری صحابه همراه بوده است.
این عمل پیامبر(ص) دقیقاً به معنای ذکر مصیبت همراه با گریه و ماتم است.
رسول الله(ص) این عمل را در آخرین سالهای حیات مبارک انجام دادند و هیچ نسخ و تبدیلی برای آن وجود ندارد.
بنابراین ذکر مصیبت کسانی که در راه خداوند جان خود را از دست داده اند همراه با گریه و ماتم، امر مشروع و به تبعیت از پیامبر اکرم(ص) است.
چرا حضرت زهرا سلام الله علیها با گریه های خود برای مردم مزاحمت ایجاد كرد؟
ثبت دیدگاه