چکیده مقاله رهیافت تأویلی به آیه شریفه «وَ فَدَیناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ» با عنایت به اصطلاح عظیم در قرآن:
غالب مفسّران شیعه و اهل سنّت در آیه « وَ فَدَیْناهُ بِذِبْحٍ عَظِیمٍ » گفته اند که مراد از «ذبح عظیم»، «کبش» «قوچ» است و
از آن جایی که در قرآن وصف عظیم در چند مورد بیشتر به کار برده نشده است؛
برای خدا « رَبِّکُمْ عَظیم »، برای قیامت « نَبَأٌ عَظیم »، برای عرش خدا « الْعَرْشِ الْعَظیم » و سرانجام برای اخلاق پیامبر اسلام « خُلُقٍ عَظیم » به کار رفته است.
به نظر می رسد برخی از عالمان و مفسران با چنین پرسشی در ذهن خود مواجه شده اند که چگونه قربانی کردن گوسفند، ذبح عظیم است؟
ازاین رو، تأویلات گوناگونی را بر اساس روایات ذکر نموده اند.
در این پژوهش تلاش شده است به روش تحلیلی ضمن بررسی اصل مسئله، مراد اصلی « ذبح عظیم » تبیین گردد.
بر اساس روایت پیامبر گرامی اسلام (ص) که می فرماید: « أنا من حسین » با توجه به قبول امام حسین علیه السلام در عالم ذر، ایشان آن قربانی عظیم است.
طرح مسئله
آزمونهای عادی برای به دست آوردن شایستگی های افراد صورت می گیرد، در حالی که آزمون های الهی برای اهداف دیگری است
خدای متعال از وضع بندگان در گذشته و آینده و پایه لیاقت و شایستگی آنان کاملاً آگاه است، از این رو برای امتحان ،
او انگیزه یا انگیزه های دیگری وجود دارد که یکی از آنها، رسانیدن بندگان قابل و شایسته به مراحلی از کمال است،
تا شایستگی هایی که به صورت قوه و توان در نهاد بندگان است به حد فعلیت برسد.
اخلاص و فداکاری در حسین بن علی و جد اعلای او ابراهیم خلیل به صورت قوه و قابلیت وجود داشت ولی این توان از طریق جانفشانی امام حسیـن در دادن تمام هستی خود و خاندانش در راه خدا و آمادگی حضرت ابراهیم برای ذبح فرزند دلبند خود، به خاطر امر خدا به عالیترین درجه فعلیت رسید و
از این طریق آن دو بزرگوار اخلاص خود را نسبت به فرمان خدا به منصه ظهور رساندند.
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید
ثبت دیدگاه