چکیده
این تحقیق با استناد به آموزه‌های حدیثی، به تبیین جایگاه «ولایت امام» در «دین» می‌پردازد و مبنای دین‌شناسی کامل‌تری را پایه‌ریزی می‌کند
که می‌تواند تلقی رایج از دین را ارتقا بخشد.
دین در تعاریف متداول، به «شریعت» معنا می‌شود که در کامل‌ترین وجه، شامل سه حوزه «اخلاق، اعتقادات، احکام» است،
اما مبتنی بر معارف وحی، عنصر اصلی و محوری دین به نحو ثبوتی، «ولایت» است که از «ولایت خداوند متعال» آغاز شده
و از طریق «ولایت ائمه اطهار» بر دیگر مخلوقات جریان پیدا می‌کند.
«ولایت الهی»، جریان هدایت و سرپرستی انسان است که از مسیر انتخاب ارادی انسان (تولی) موجب رشد او می‌شود.
در مقابل، جریان ولایت طاغوت قرار دارد که جریان ضلالت انسان است.
هر دو جریان ولایت حق و ولایت باطل، ذیل «الوهیت» خداوند متعال است، ازاین‌رو الوهیت خداوند را می‌توان مصدر و خاستگاه دین به‌حساب آورد،
اما حقیقت دین، از «ولایت الهی» شروع می‌شود و در مرتبه بعد، به «شریعت» می‌رسد.
براین مبنا، «شریعت»، مناسک تولی و جریان «ولایت» است.
در این تحقیق با روش استنادی به نصوص روایی پیرامون ولایت امام و دستهبندی آنها این فرضیه اثبات می‌شود
که دین را می‌بایست بر محور «ولایت» تعریف نمود و نه «الوهیت» و «شریعت».
برای دریافت متن کامل مقاله اینجا کلیک کنید:
ثبت دیدگاه